Witte ellende
COLUMN: TUSSEN BERG EN BOS
Witte ellende
Het vergt elk jaar opnieuw de nodige gewenning. Niemand zal het vervelend vinden zich op zondagochtend nog een keertje extra om te draaien en een uurtje langer onder de wol te blijven liggen. Dat dat terugzetten van de klok daarnaast ook steeds gepaard gaat met dat het ’s avonds al weer zo vroeg donker wordt, blijft een minder aangename kant van de invoering van de wintertijd. Die vermaledijde switch gaat je niet in de koude kleren zitten, mij tenminste niet.
Het liefst stel je het zo lang mogelijk uit, helaas valt er niet aan te ontkomen. De dagen worden weer korter, de temperaturen dalen stilletjes aan. Je hoeft maar om je heen te kijken en je ziet het landschap veranderen. Van het bonte kleurenpallet dat de ons omringende bossen momenteel een haast sprookjesachtige aanblik verleent, is over enkele weken niets meer over. De wind doet z’n werk en geeft alles een kaal, triest en guur uiterlijk.
Ja, het kan snel omslaan in onze contreien. Negen dagen geleden stond ik in Deventer nog tussen bijna achtduizend uitzinnige mensen in T-shirt en – sommigen zelfs – in korte broek naar de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen PEC Zwolle te kijken. Een vijftigtal uur later was het al helemaal mis en zakte ik op de parkeerplaats bij de Veltins Arena in Gelsenkirchen bijna tot aan mijn enkels in de blubber. Als je dan ’s avonds laat in het donker over het door regen overspoelde asfalt van de Autobahn terugrijd naar Nederland, begrijp je meteen waarom Duitsers rijden fahren noemen.
Nou moeten we in Nederland (en Duitsland) regenjas en paraplu altijd binnen handbereik houden, daar is iedereen wel aan gewend. En eerlijk is eerlijk, de temperaturen blijven de eerste dagen na invoering van de wintertijd vrij zacht voor de tijd van het jaar. Wat mij betreft hoeft daar de komende weken niet veel verandering in te komen. Je hoort mij niet klagen wanneer winterjas, sjaal en handschoenen zo lang mogelijk in de kast blijven hangen. Mijn favoriete jaargetijde zal de winter nooit worden. Ik ben absoluut geen liefhebber van nattigheid, viezigheid en kou. Veel mensen kijken reikhalzend naar uit de eerste nachtvorst zodat ze de ijzers onder kunnen binden en over natuurijs de wijde wereld mogen verkennen. Voor mij hoeft dat eerlijk gezegd niet zo. Brrrrr…
Sneeuw vind ik zelfs nóg een graadje erger. Van die witte ellende moet ik helemaal niks hebben. De gedenkwaardige 25e november 2005 staat me nog helder op het netvlies geprint. Het is al weer bijna negen jaar geleden, de ergste sneeuwstorm die ons het afgelopen decennium overviel. Herinnert u het zich nog? Die bewuste vrijdagmiddag sneeuwde heel Nederland zo’n beetje onder. Ik werkte destijds in Deventer en ben ’s middags met de auto ruim anderhalf uur bezig geweest om in Apeldoorn te komen. Anderhalf uur over een stukje van nog geen twintig kilometer! Al het verkeer stond vast. Niet alleen tussen Deventer en Apeldoorn, maar in het hele land. In de avondspits stond er die bewuste dag liefst 802 kilometer file. Een record.
Al glibberend slaagde ik er in veilig thuis te geraken. Normaal een ritje van niks. Die bewuste middag leek het een eeuwigheid te duren. Stapvoets rijdend om blikschade te vermijden. Slipgevaar lag alom op de loer in het grauwe en tegelijkertijd steeds witter wordende decor. De brug over de IJssel over. Twello. Teuge. De kruising bij de Deventerstraat en de Zutphensestraat. Het kanaal. Over de Laan van de Mensenrechten achter het station langs. Via de Europaweg de Jachtlaan op en linksaf de Johannes Bosboomstraat Orden in.
Eigenlijk mag dat niet. Maar ja, nood breekt soms wetten.
En van een noodsituatie was die bewuste dag sprake. Pechvogels hebben zelfs tot diep in de nacht met hun auto’s vastgestaan op allerlei wegen. Toen ik een dag later via Beekbergen richting Arnhem reed, stond een groot aantal verlaten, ondergesneeuwde voertuigen in de bermen. Omdat zij met hun auto geen kant op konden waren de inzittenden maar lopend verder gegaan. Het zijn van die beelden en dagen die je nooit meer vergeet, die altijd in de herinnering blijven voortleven.
Hopelijk valt het deze winter mee en valt de witte troep niet met bakken tegelijk uit de hemel in de donkere maanden die komen gaan. Het voorjaar kan voor mij niet snel genoeg komen. 29 maart 2015 is het zover, dan gaat de Zomertijd weer in. Nog slechts 151 nachtjes slapen. Dan komt er weer wat meer licht in de duisternis. Daar kunnen we de klok op gelijkzetten.
RK