Geduld is en blijft een schone taak

Mijn visite belt veel later dan afgesproken bij mij aan. Uitgebreid haar voeten vegend zegt ze: “Joh, duizendmaal sorry. Het is me het dagje wel vandaag. Maar ik ben er.”

Column van juffrouw Raadgever

Weken geleden had ze beloofd binnen kort een keer langs te komen. Dit soort losse uitspraken kun je maar beter niet maken. Negen van de tien keer dat het er niet van komt. Tenzij je echt afspreekt natuurlijk. Maar goed, het lijkt me niet dat je, je agenda in de boodschappentas meeneemt. Nu zul je zeggen, kóm óp in de tijd van een mobiele telefoon hebt je toch daarop de agenda wel bijgewerkt. Nou, vergeet het maar. Niet iedereen is daar even handig in ondanks dat ze dat misschien wel zouden willen. Maar zeg nou zelf, zo’n leuke kleurrijke agenda met allerlei bloemen of dieren of wat dan ook, dat heeft toch ook wel wat. Zelf bewaar ik alle agenda’s. In een doos op zolder staat straks, voor een van de kinderen mijn hele gaan en staan van de afgelopen ruim twintig jaren te wachten. Als zij of hij natuurlijk de moeite neemt om erin te gaan snuffelen. Geloof me er staan heel wat leuke dingen in. En ja ook alle dokters bezoeken en teleurstellingen. Grote strepen door gemaakte afspraken die weer eens afgezegd werden om wat voor reden dan ook. Tja toch zijn het geen dagboeken geworden. Ze mogen zelf hun fantasie erop loslaten. En als je me een beetje kent zal dat niet moeilijk zijn. Ook liggen er verschillende briefjes en kaartjes bij de data. Gewoon om ze te bewaren. Zeker weten het is een doos met boekjes vol verrassingen. Maar goed wij hebben dus elkaar maar gebeld anders kwam er steeds iets tussen. Altijd belangrijk dat wel. Ga bij jezelf maar na hoe dat werkt, precies hetzelfde toch. En nu kwam ze niet opdagen, gek ze had gisteren gebeld of ik tijd had. Even was er de teleurstelling. Daar blijf je nu voor thuis. Maar nu zitten we dan eindelijk tegenover elkaar.

“Of het nu komt omdat het aan het begin van de week is. Ik weet het niet, begint ze, maar ik stond in een telefonische wachtrij en het schoot niet op. Deze laatste duurde echt zeventien minuten. Je kent het wel, je tikt het nummer in en dan krijg je eerst en nog steeds de corona voorschriften. Een heel verhaal met als eind zin: U kunt de regels ook op onze website vinden. Grr nou die zocht ik dus niet. Toen kreeg ik vier keer achter elkaar een keuzemenu. Met welke afdeling wilt u doorverbonden worden, en dan de keuze is reuze, kies en toets… Ben je patiënt of anders toets..., dan; belt u voor het veranderen van een afspraak toets..., belt u voor het maken van een afspraak toets..., wilt u een assistente spreken toets … En dan eindelijk denk je ik ben er en dan hoor je dat er nog vijf wachtenden voor je zijn. Stilte, weer de stem; er zijn nog steeds vijf. Na zo’n 14 minuten kreeg ik eindelijk contact. En wat denk je, mis. Voor antwoord op mijn vraag moet ik iemand van de afdeling hebben. Ze zal even kijken of die aanwezig is. Hu, weer in de wacht. Een stem, nog een momentje geduld alstublieft. Ja haa, die heb ik toch al bewezen inmiddels. Vijfminuten later. Ik word vriendelijk bedankt voor het wachten maar de assistente die u moet hebben is niet op haar plek. Mag zij u op het nummer waar u nu mee belt straks terugbellen en ze noemt het nummer. Tuurlijk. Graag zelfs dan hoef ik niet weer die hele ‘telefoonreis’ door te werken. Dus als er zo gebeld wordt moet ik echt even opnemen.” Ik schiet in de lach, een ‘telefoonreis’, je moet er maar opkomen. We vragen ons af of het nu ook uitmaakt of je aan het begin van de week belt of later in de week. Kom je altijd in een rij van wachtenden? Dit was niet het enige telefoontje die ze moest doen vandaag. Ze verzucht: “Eerlijk ik denk dat ik vandaag in totaal wel driekwartier in wachtrijen heb gestaan. Om moedeloos van te worden.” Er moest van alles geregeld worden om afspraken en formulieren rond te krijgen. Ze had tot tweemaal toe het gemeentehuis gebeld, verschillende afdelingen dat dan weer wel, en een keer het ziekenhuis. Vooral bij het ziekenhuis was het een kwelling om de juiste persoon aan de lijn te krijgen. Ze had contact gehad maar als ik nu denk dat alles afgerond en geregeld is, echt niet. Heel eerlijk ze is nog geen steek verder. En dan gaat haar telefoon. Het valt me op hoeveel geduld ze heeft na haar klaagzang hier. Als ik haar zo hoor praten lijkt het erop dat ze dan nu toch in ieder geval één iets kan afronden. Ze bedankt hartelijk voor de medewerking en zegt dat het dan nu duidelijk is en wenst de spreker aan de andere kant nog een prettige werkdag verder. Dan tikt ze op de uitknop, zakt achteruit in haar stoel en roept boos: “Was dat nu zo moeilijk, Brrrr.” Lachend prijs ik haar om haar geduld want die bleek ze nodig te hebben. Iedereen heel veel succes met het regelen van jullie zaakjes met instanties. Heel, heel veel geduld toegewenst.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever