Braziliaans dagboek, dia 2

Al om vijf uur ben ik klaarwakker. Het acclimatiseren gaat nog niet bepaald van harte. Een half uur later is het klaarlicht. Omdat ik geen oog meer dicht doen lig ik om half acht al langs het zwembad van hotel – resort – spa Sombra e agua fresca (schaduw en fris water). Er zijn vervelender plaatsen denkbaar dan de dag te mogen beginnen dan deze vijf sterren toko bij het Praia do Amor (het strand van de liefde) in Pipa.

Ondanks de naderende Braziliaanse herfst stijgt het kwik in de loop van de ochtend al tot ongekende hoogten. Op de momenten dat de zon van achter de wolken vandaan komt, brandt het er stevig op. Goed insmeren met zonnebrandcrme blijft zodoende een eerste vereiste. Factor 30 is zeker niet te veel verlangd.  

Met de leden van de groep waarmee ik de komende zes dagen namens Fly Brazil de omgeving van Pipa, Ponta Negra en Natal onveilig ga maken, stap ik even na tienen in een buggy. We gaan toeren ten zuiden van onze huidige verblijfplaats. Per buggy, vier in getal, scheuren we helemaal tot aan de grens van de provincie Paraiba. De chauffeurs overschrijden dan net geen grenzen, ze trappen het gas meer dan stevig in. Vanuit de stoel naast de onverlaat achter het stuur zie ik bijna vijf uur lang een afwisselend en fascinerend decor aan me voorbij te trekken. Suikerriet, palmbomen, armoedige hutjes en gieren passeren de revue. In de bouwvallige dorpjes waar we doorheen jagen, staren verveeld rondhangende bewoners onze voertuigen na. Het heeft wel wat van aapjes kijken. Ik vraag me alleen af wie nou precies de rol van de apen vertolken. Zij of wij?

Bij een of andere plas die vanwege de kleur van het water de naam van Coca Cola toebedeeld heeft gekregen, gaat een aantal leden van ons gezelschap te water. De modder op de bodem schijnt een verjongende uitwerking te hebben. Afgaande op hoe de Fly Brazil-gasten hun natte beproeving doorstaan betreft het waarschijnlijk een kuur voor de langere termijn. De resulaten zijn niet direct zichtbaar. 

De lunch nuttigen we aan het strand van Sagi. Daar nemen vliegen moeiteloos de rol van de aan de bewolkte hemel rondcirkelende gieren over. Als volleerde aaseters storten zij zich op de schalen met vlees, patatjes, rijst en garnalen die wij op het terras voorgezet krijgen. Ze nemen het er kostelijk van, het smaakt voortreffelijk.

Op de terugweg richting Pipa wordt het gaspedaal van de buggy’s nogmaals behoorlijk geteisterd. Alleen ter hoogte van zogenaamde lombadas, de op de meest vreemde plekken opduikende Braziliaanse equivalenten van verkeersdrempel, minderen de chauffeurs eventjes vaart. Zelfs over de vele niet geasfalteerde stukken houden zij de vaart er flink in. Op het strand, door het zand, langs modderpoelen. Het lijkt de landgenoten van wijlen Ayrton Senna allemaal om het even. Maar ik moet ze nageven: rijden kunnen ze stuk voor stuk als de beste.

Kort na vijf uur vertrek ik naar Natal om een kijkje te gaan nemen bij de voetbalwedstrijd ABC tegen het roemruchte Baraunas om het Campeonato Potiguar, het statenkampioenschap van Rio Grande de Norte. De drukke Natalse avondspits zorgt er bijna voor dat ik de aftrap mis. Pas iets voor half acht, een paar minuten voor het aanvangstijdstip, zet chauffeur Octavio me af voor de ingang van het Frasquierao stadion. Dertig reais voor een kaartje – bijna tien euro – vind ik vrij prijzig voor een staanplaats, zeker ook omdat de vertoonde voorstelling het entreegeld nauwelijks waard is. Slechts een handjevol toeschouwers bevolkt de oude betonbak. Met tweeduizend toeschouwers houdt het denk ik wel op. Op de staantribune op de lange zijde zit de stemming er evenwel prima in. Met tromgeroffel, grote vlaggen en gezangen betuigen de in zwartwit gestoken shirts gestoken leden van de harde kern van ABC hun hartstochtelijke liefde voor O mais querido, hun allerliefste. 

Om op een herfstachtige avond in T-shirt en korte broek op de tribune te zitten, is weer eens wat anders. Ook al is het vertoonde spel van een zeer bedenkelijk niveau. Het elftal van de thuisploeg herbergt weinig klasse, de tegenstander kan er helemaal niets van. Het enige waarmee het altijd lastige Baraunas een beetje indruk maakt, zijn de fraaie shirts waarin het speelt. Fluminense-kleuren. Groen-wit-bordeauxrood. Verticaal gestreept. Na een 1-0 ruststand eindigt de wanvertoning in een 3-0 eindstand voor de gastheren uit Natal.

Qua spektakel had ik bij nader inzien beter gisteravond America RN tegen Ceara kunnen bezoeken. Na afloop van het halve finaleduel om de Copa do Nordeste schijnt het rondom de WK-arena van Natal behoorlijk uit de hand te zijn gelopen. Het lijkt er dus op dat ik de verkeerde wedstrijd heb gekozen.