Braziliaans dagboek, dia 5

Tegen tienen volgt de check-out uit hotel – resort – spa Sombra e agua fresca. Juist nu ik er een beetje de weg weet, moet ik al weer weg uit Pipa. Met z’n dertienen worden we in een busje gepropt. Inclusief bagage! Passen en meten op z’n Braziliaans. Hoe hij het voor elkaar krijgt, weet ik niet, maar de chauffeur krijgt alles en iedereen aan boord. Voor vertrek naar Ponta Negra gaan de leden van de groep eerst nog twee hotels inspecteren in Tibau do Sul. Bij het eerste hotel krijgen we gezelschap van Ad van der Molen. Die moet er ook nog bij… Ad bestelt derhalve een taxi bij om iedereen mee te krijgen en trommelt Octavio op.

Van de in het programma aangekondigde strandmiddag in Ponta Negra komt weinig terecht. 

Voordat we Tibau eindelijk verlaten zijn we al weer vier uur verder. Via de toeristische route wordt de reis voortgezet richting Natal. Na het verlaten van de autobaan BR 101 passeren we onder meer Nisia Floresta, vroeger Papary geheten. Het dorpje geniet in de omgeving een zekere faam vanwege de er aanwezige garnalenkwekerijen. Betoverende panorama’s begeleiden ons door de omgeving. Mango’s hangen sappig te zonnen aan de bomen langs de weg. Wie wil kan de grootste cashewboom ter wereld aanschouwen. De boom is omzoomd met een toeristisch marktje, een feira de artesenia. Ansichtkaarten hebben ze van de meest fraaie trekpleisters uit de regio Natal, behalve van de grootste cashewboom…

Ons onderkomen in Natal, het Sehrs Natal Grand Hotel, is van alle gemakken voorzien. Vijf sterren stralen op de meest uiteenlopende manieren. Door onze late aankomst zet ik m’n bagage in mijn kamer, neem gauw een verfrissende douche, kleed me om en stap ik vervolgens meteen de taxi in naar de Arena das Dunas, het WK stadion van Natal, waar om half zeven het duel tussen America RN en Globo zal aanvangen. Als dit onderonsje om het Campeanoto Pontiguar een voorproefje is van wat ons tijdens het WK te wachten staat, dan kan de voetbalsupporter die straks in Brazilie van de partij is z’n lol op. 

Drie kwartier voor de aftrap bij een stadion zou normaal gesproken voldoende moeten zijn om rustig een kaartje aan te schaffen en voor de aftrap vlot een versnapering te verorberen, in Brazilie werkt dat anders. Zelfs bij een wedstrijd waar hooguit vijfduizend worden verwacht. Het kost al enige moeite de stadionkassa’s te vinden. Er aangekomen, staat er een rij wachtenden van zeker 100 meter lang. Er zijn slechts vier loketten aanwezig en in bedrijf. Als ik zeg dat het allemaal niet erg opschiet, druk ik het netjes uit. Een supporter van Globo die een ticket kwijt moet voor een Americavak, helpt me uit de brand. Prijs: 50 Reais, zo’n 17 euri. Zodoende lukt het me vlak voor het begin van de wedstrijd het stadion te betreden. Als ik in de rij had moeten blijven staan, dan was me dat never nooit gelukt. Terwijl ik me richting entrada haast, is de rij voor de kassa aangezwollen tot een lengte van misschien wel 200 meter.

Omdat de aftrap zich enigszins vertraagt slaag ik erin eerst een Cahorro-quente naar binnen te werken, de Braziliaanse variant van een hotdog. Afrekenen moet met bonnetjes die ik bij een apart loket moet halen. Vrij omslachtig allemaal.Aan chipcards, Arena’s en andersoortige plastic betaalmiddelen wagen ze zich voorlopig blijkbaar niet in Brazilie. 

Voordat Mexico en Kameroen op 13 juni de reeks van vier WK-wedstrijden in Natal openen, moet er nog wel het een en ander gebeuren. Op de tussenring en de tweede ring achter beide goals ontbreken de stoeltjes nog. Voor de rest ziet de Arena van de Duinen er gelikt uit, daar valt weinig op aan te merken. De golvende, witte dakconstructie verwijst naar de voor de streek kenmerkende zandhopen. Voor de ruim 40.000 toeschouwers bieden lichtblauwe en donkerblauwe stoeltjes alle denkbare comfort voor het zitvlak. Die zitten er vanavond bij lange na niet. Er zijn alleen kaarten verkocht voor de lange zijdes. De tribunes achter beide doelen zijn leeg gelaten.Boven in een hoek op de tweede ring heeft zich een plukje Globo-supporters genesteld. Ik schat een mannetje of 300. 

Het thuispubliek leeft fanatiek mee. Naast de onvermijdelijke teenslippers dragen ze bijna zonder uitzondering het rood vanAmerica RN. Mijn roodgele Go Ahead Eaglesshirt trekt flink de aandacht. Ik word van alle kanten nagestaard. Niemand valt me desondanks lastig. Al krijg ik wel een reprimande van een jongedame met een geel hesje dat ik m’n voeten niet op de leuning van de stoel op de rij voor me mag neerplanten. Wie op de onderste rij zit, heeft overigens pech. Een plexiglasrand belemmert het zicht op het veld aanzienlijk.

Tot uitzinnige vreugde van het rode legertje op de tribunes leidt de thuisploeg bij rust al met 2-0. De tweede helft verhuis ik naar schuin onder het uitvak. Er te komen levert weinig problemen op. Scheiding van verschillende tribunedelen gebeurt hier niet op z’n Nederlands. Je loopt zo door. Hoe de ‘ultra’s’ van America tekeer gaan tegen de hoog boven hen weggestopte aanhang van de tegenpartij stemt tot beduidend meer vermaak dan wat zich voor me op het veld afspeelt. Onder tromgeroffel voeren ze wilde oorlogsdansen uit. De boefjes leven zich heerlijk uit. 

Hoogtepunt van de tweede helft vormt de vermelding van de toeschouwersaantallen op de grote schermen in de hoek. Compleet met recette! Welgeteld 5.063 espectadores bevolken de Arena. Dat levert de penningmeester van America RN 74.805 Reais op. Toch fijn om te weten. Door de supertrage afhandeling van de kaartverkoop heeft met zekerheid een flink aantal van die 5.063 toeschouwers een groot deel van de eerste helft moeten missen. Alhoewel, het is natuurlijk maar hoe je dat bekijkt. Het blijft 2-0, maar zo gek veel hebben ze eigenlijk helemaal niet gemist.