Afzien
De grimassen op de gezichten van de Italiaanse en Engelse voetballers namen naarmate hun wedstrijd in Manaus vorderde steeds meer vertwijfeling aan. Viel het u ook op? Die holle ogen met vragende blikken. Duurt het nog lang? Ze snakten duidelijk naar het eindsignaal. Naar water vooral, naar een ijskoude douche. Van voor het tv-scherm was duidelijk waar te nemen hoe de voetballende miljonairs leden. Hier was duidelijk sprake van lijden met een hele lange IJ. Afzien met een grote A. Het Amazonegebied laat groeten. Tegen de hoge luchtvochtigheid biedt zelfs een gepeperde bankrekening geen verfrissing. De Azzurri en hun tegenstrevers met de Three Lions op de borst moeten opgelucht adem hebben gehaald toen de kwelling voorbij was. De wetenschap dat zij nooit meer terug hoeven keren naar Manaus, moet een enorme opkikker betekenen voor de volgende twee groepsduels. Voetballen in het tropisch regenwoud is alles behalve een pretje, weten zij inmiddels. Om over al die vervelende muggen ter plaatse maar te zwijgen.
De gelukkigen (of ongelukkigen?) die in mei 2010 in Natal namens AGOVV tegen ABC aantraden, kunnen eveneens een boekje opendoen over hoe onaangenaam voetballen in Brazilië kan zijn. Het ging er vier jaar geleden in die WK-stad aan de Braziliaanse noordoostkust uitermate verhit aan toe. De Apeldoorners kregen het in meerdere opzichten benauwd tijdens hun vriendschappelijke onderonsje met de Braziliaanse tweededivisionist. De voorbereiding op de niet alledaagse seizoensafsluiter verliep al verre van optimaal, wat de AGOVV’ers langs het veld meemaakten, tart elke beschrijving. Je moet er bij zijn geweest om het na te kunnen vertellen. Buitensporig politiegeweld. Een thuisfluiter die op dit WK niet zou misstaan. Spugende en scheldende supporters. Laat ik het er maar op houden dat de lokale matadoren qua hittebestendigheid een streepje voor hadden op de Nederlandse toeristen. De spelers die de trip overleefden zullen later ongetwijfeld aan hun (klein)kinderen vertellen hoeveel emoties zelfs een onbeduidend oefenpotje kan losmaken in het meest voetbalgekke land ter wereld.
Het is eigenlijk exact het verhaal van deze mondiale titelstrijd in Brazilië. Hoewel we pas vier dagen onderweg zijn, vermaak ik me eerlijk gezegd kostelijk tot dusverre. Ik verveel me geen moment. Vier jaar geleden was dat bij de meeste groepsduels wel anders. In Zuid-Afrika was het overgrote deel van de poulewedstrijden niet om aan te gluren. Het kan goed zijn dat mijn verwachtingen op voorhand niet zo hoog waren, de eerste indrukken van het huidige WK zijn zondermeer positief. Vrijwel elke partij staat bol van de onverwachte gebeurtenissen. Brasil 2014 houdt me aan de buis gekluisterd.
Regelrechte sensaties, zoals die van Oranje en Costa Rica. Chileense en Colombiaanse passie. Mexicaanse regendansers. Arbitrale blunders. Blunderende keepers. Neymar. Arjen Robben. Björn Kuipers. Sierd de Vos. Alles dat het voetbalspelletje boeiend maakt, komt in het draaiboek voor. Joh, wat te denken van hoe Maxi Pereira, die Uruguayaanse back, al zijn frustraties botvierde op de ledematen van de Costaricaanse uitblinker Campbell! Wow, dat kwam aan, zeg! Ik praat het niet goed, het mag uiteraard niet, het is in strijd met alle sportiviteitsregels, toch kan ik zo’n reactie wel begrijpen. Ik vind het stiekem wel mooi, zóveel bezetenheid in één en dezelfde actie! Een beetje uitdelen hoort er bij, of niet soms?
Enige minpuntje zijn die dagelijkse nachtwedstrijden. Die mogen ze wat mij betreft meteen schrappen. Het tijdsverschil met Brazilië laat na één weekend al zijn sporen na.
Het hakt er behoorlijk in. Ik merk dat ik een dagje ouder wordt. Van mijn voornemen om alle WK-duels rechtstreeks te volgen, ben ik zodoende op de derde toernooidag alvast afgestapt. Japan – Ivoorkust om drie uur ’s nachts werd me te machtig. Ik moet eerlijk toegeven dat het me helaas niet is gelukt om wakker te blijven. Bij Italië – Engeland kostte het me al de grootst mogelijke moeite met de ogen open het laatste fluitsignaal te halen. Terwijl je veel kan zeggen, maar niet dat de slijtageslag in Manaus slaapverwekkend was. Verre van dat zelfs.
Nee, niet alleen de spelers moeten dit WK extreem afzien. Ook de televisiekijker moet de komende weken diep in de reserves tasten…
Rob Kruitbosch