Uit volle borst
Uit volle borst
Het enige waarin de favoriete Brazilianen bij hun eerste twee WK-duels wél overtuigden, was het meezingen van hun eigen volkslied. Maar dat deden de heren dan ook met zoveel overgave dat zij alleen op basis van hun zangkunsten de punten verdienden.
Het voetbal is daarentegen duidelijk niet meer wat het ooit was. Als voetballiefhebber wil je Brazilië zien swingen op het veld. De samba dansen met de bal als een touwtje aan de voeten gekleefd. Voetbal als kunstvorm. Voetbal dat het oog streelt. Helaas was dat er tijdens de laatste WK’s al niet meer al te vaak bij. De voorstellingen ogen weinig spectaculair. Souplesse is ingeruild voor kracht. Actievoetbal verworden tot reactievoetbal. Lichtvoetige artiesten zijn vervangen door multifunctionele tempobeulen. Voor de laatste keer dat de Seleçao schitterde, moeten we liefst 32 jaar terug. Het WK 1982 in Spanje. Met smaakmakers als Socrates, Zico, Junior, Falcao, Eder toverde Brazilië zoals je van Brazilië verwacht. Helaas stierven de pogingen tot het veroveren van het wereldgoud in schoonheid. Op weg naar eindstrijd liep Brazilië zich te pletter op gewapend Italiaans beton.
Wat onveranderd bleef, is de inspiratie die de Braziliaanse sterren uit hun volkslied putten. Wat vond u van die toegift van elf voetballers en een meer dan 60.000-koppig achtergrondkoor bij het openingsduel in São Paulo en gisteravond in Fortaleza? Er bestaat maar één woord voor: indrukwekkend. De Himno Nacional Brasileiro pompt de geëmotioneerde Brazilianen vol met extra adrenaline. Aan de krachtige strofen laden zij zich op. Het wapent ze tot aan de tanden toe. De trots spat er vanaf. De armen stevig om elkaars schouders geslagen. Ogen dicht, zoals Marcelo en Thiago Silva. Borst vooruit. En uit volle borst meezingen. Vol passie voor hun geliefde vaderland. Het geeft de kanaries tenminste nog iets goddelijks. Ó patria amada!
Ik mag hoe dan ook graag kijken en luisteren naar hoe de volksliederen ten gehore worden gebracht. Het behoort tot de vaste rituelen voorafgaand aan elke interland. Zolang ze maar niet een of andere zanger of zangeres voor de groep neerzetten. De KNVB verblijdde het publiek bij thuisbeurten van Oranje ooit op Bill van Dijk en Alexandra van Marken. Vreselijk. Wat een aanfluiting. Binnen Europa moet je voor de juiste toon naar Hampden Park in Glasgow. ‘Flower of Scotland’, hartstochtelijk meegebruld door 50.000 uitzinnige Schotten. Community singing puur. De zindering kruipt er letterlijk over de tribunes. De rillingen lopen je als toeschouwer over je hele lijf. Het kippenvel bekruipt je overal. Daar kan dat Oranje feestpubliek, dat je zelden hoort tijdens wedstrijden, een puntje aan zuigen. Alleen al vanwege hun supporters is het doodzonde dat de Schotten en ook de Ieren in Brazilië schitteren door afwezigheid. Europa’s finest! Superfans die zich qua repertoire moeiteloos kunnen meten met hun warmbloedige collega’s uit Zuid-Amerika. Je vraagt je alleen af of ze bestand zouden zijn tegen de hitte van zo’n barre Braziliaanse winter…
Maar om terug te komen op de volksliederen. Wat we bij dit WK zien is dat die Latijns-Amerikaanse voetballers aan hun gevoelens voor hun land meer uitdrukking geven dan de Europeanen. Niet alleen de Brazilianen kunnen er wat van, de Chilenen, Colombianen, Argentijnen en Mexicanen gaan ook behoorlijk uit hun dak. Ze lijken eenvoudigweg temperamentvoller, uitbundiger. Het zit ze in het bloed. De Europeanen ogen wat koeler, wat afstandelijker. Het contrast is aanzienlijk. Of dat temperament maatgevend wordt voor de Mundial 2014 zullen we pas op 13 juli weten.
Met name de Duitsers proberen het wel, zij ondernemen verwoede pogingen, al viel mij dat de meeste spelers van de Mannschaft wel erg vals zongen toen de camera dichtbij kwam. Gelukkig maken ze die tekortkoming met hun voetbal meer dan goed. Het Fratelli d’ Italia klinkt vrolijk, maar dat is dan verder ook wel zo’n beetje het enige wat mij kan bekoren aan Italië. De Belgen overtuigden gisteren nauwelijks met hun Brabançonne, er zat iets onwennigs aan. De Marseillaise niet te vergeten, behoort natuurlijk tot de klassiekers. Allons enfants de la patrie. Le jour de gloire est arrivé!
De oplettende tv-kijker moet het zijn opgevallen hoe vijf dagen geleden zelfs de spelers van Oranje het Wilhelmus voorzichtig meezongen. Van Gaal heeft zijn koor naar behoren geïnstrueerd. Wat zou het mooi zijn wanneer Robben en Van Persie het juiste ritme vast weten te houden en na de Spanjaarden ook de komende tegenstanders een toontje lager laten zingen.
Rob Kruitbosch