20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (3)
Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 3: een zwarte dag voor de zwarthandelaren.
Maandag 20 juni 1994: Matchday. Nederland – Saoedi-Arabië. Wat tegenwoordig vrijwel onmogelijk is, kan twintig jaar geleden gewoon. De mogelijkheden blijken in de Verenigde Staten inderdaad onbegrensd. We vernemen dat het tijdelijke onderkomen van het Nederlands elftal zich bij ons hotel in de buurt bevindt. Na een stevig ontbijt besluiten we daarom maar eens polshoogte te gaan nemen. Het spelershotel ligt inderdaad om de hoek.
Van dranghekken of strenge politiebeveiliging, zoals momenteel in Brazilië het geval is, is bij het sjieke Ritz Carlton totaal geen sprake. Ook niks geen cameraploegen, handtekeningenjagers, opdringerige groupies of Sierd de Vos. We wandelen in onze oranje outfits zo naar binnen. Ongelooflijk maar waar.
En nóg véél mooier wordt het wanneer we in het aan het hotel grenzende winkelcentrum begeleiders én spelers van het Nederlands elftal tegen het lijf lopen. Eerst dokter Kessel en fysiotherapeut Ouderland. Vervolgens bijna alle spelers! “Wat zie jij eruit”, luidt de redactie van Marc Overmars wanneer hij mij ontwaart in mijn oranje shirt. Alvorens de om 11 uur geplande ochtendwandeling doen de Oranjehelden vlug eventjes wat boodschappen. Ze kunnen ongestoord rondlopen. Afgezien van ons valt niemand de voetballers lastig. Bij het hotel meldt zich even later alleen nog een Albanees uit New York. Hij heeft vijf uur in de auto gezeten om zijn favorieten van het Nederlands elftal te zien. Zijn beloning bestaat uit de handtekeningen van alle spelers.
Na een fotosessie laten wij de spelers met rust. In het centrum van Washington bereiden we onszelf in de middaguren op onze eigen manier op de wedstrijd voor. Als toerist. Zo vaak komen we immers niet in de hoofdstad van de USA. We werken het hele lijstje van bezienswaardigheden af: het Witte Huis, het Lincoln Memorial, het Capitool, het monument ter nagedachtenis aan de gevallenen van de Vietnam Oorlog, Union Station. We zien een heleboel en worden niet beroofd of neergeschoten.
De wedstrijd begint om half acht ’s avonds. Het voelt minder klef aan dan een dag voordien. Het officiële toeschouwersaantal in het RFK Stadium bedraagt 52.000. Zoveel zitten er bij lange na niet. De zwarthandelaren beleven een zwarte dag. Ze raken hun overtollige kaarten aan de straatstenen niet kwijt. Zo’n 10.000 Oranjesupporters produceren beduidend minder lawaai dan de Mexicanen die de tribunes een etmaal eerder bevolkten. Saoedi’s zijn er nauwelijks. Iedereen die gezien wil worden, is vanuit Nederland overgevlogen. Oud-minister president Dries van Agt wil graag met mij op de foto…
Het Nederlands elftal ontsnapt. Vijf minuten voor tijd kopt invaller Gaston Taument de bevrijdende 2-1 achter de blunderende Saoedische doelman. Het Oranjelegioen haalt opgelucht adem. De eerste drie punten zijn binnen.
MORGEN DEEL 4: Bijzondere ontmoeting met een Mechelse herder op weg naar Atlanta