In twee etappes naar the Sunshine State

20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (4)

Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 4: tussenstop in Atlanta.
Dinsdag 21 juni 1994: Vertrek uit Washington. Met onze huurauto, een Mazda 323 die we ’s ochtends in alle vroegte ophalen op het vliegveld, hebben we een behoorlijke rit voor de boeg. Helemaal naar Florida. Daar speelt Oranje in Orlando de twee resterende poulewedstrijden: 25 juni tegen België, 29 juni heet de tegenstander Marokko. We doen de reis in twee etappes. Maken een tussentop in Atlanta. De hoofdstad van de staat Georgia huisvest twee jaar later, in 1996, de Olympische Spelen. We blijven twee nachten in de stad van Coca-Cola, CNN en Martin Luther King. Donderdag reizen we verder naar de Sunshine State, zoals Florida wel genoemd wordt.
Brazilië geldt als een immens land, de Verenigde Staten zijn nog net ietsjes groter. De Yanks blijven baas boven baas: een oppervlakte van 9.809.155 km2 tegenover 8.547.404 km2. Qua infrastructuur had de WK-toerist twintig jaar geleden al weinig redenen tot klagen. De WK-bezoeker van 2014 heeft waarschijnlijk een minder goed wegennet tot zijn beschikking dan wij destijds. 
Enkel de snelheidslimieten in de VS baren enige zorgen. Al in North Carolina gaat het mis. Een sheriff met een groot blauw zwaailicht boven op het dak van zijn auto verordonneert ons tot stilstaan. Eduard, onze chauffeur, blijkt het gaspedaal iets te ijverig te hebben ingetrapt. Hij reed 75 mile, terwijl slechts 65 is toegestaan, zo’n 100 kilometer. Eduards briljante excuus dat hij zich eventjes niet concentreerde, redt ons uit de benarde situatie. In plaats van een bekeuring van 160 dollar komen we weg met een ‘warning ticket’. 
Als we de sheriff vertellen dat we ‘from Holland’ komen om de World Cup te bezoeken, vertelt hij in zijn zwaar zuidelijke accent dat hij nota bene een Nederlandse hond achter in zijn auto heeft zitten: een Mechelse herder! Alvorens we onze weg mogen vervolgen, mag Eduard het lieve beestje in zijn moerstaal toespreken. We houden ons nadien keurig aan de snelheid. Mede daardoor komen we pas om half zeven ’s avonds in Atlanta aan. De bijna 1000 kilometer lange rit naar Georgia heeft ons nauwelijks 20 dollar aan benzine gekost.
Ons hotel ligt in de buurt van de internationale luchthaven. Niet bepaald een buurt voor een gezellige avondwandeling. Voor spetterend spektakel hoeven we ons onderkomen trouwens niet te verlaten. Rond middernacht zijn we getuige van hoe enkele medegasten het hotelzwembad gebruiken ter bevrediging van hun seksuele lusten. Ze gaan in het duister flink tekeer…
MORGEN DEEL 5: Coca-Cola als bindmiddel tussen de rassen
Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen