Adios Campeones!
Het duel tegen Australië is voor uittredend wereldkampioen Spanje nog slechts een wedstrijd om des keizers baard, zoals dat zo mooi heet. De koning is dood, leve de koning! In dezelfde week als waarin het Spaanse staatshoofd Juan Carlos troonsafstand deed, traden ook de heersers van het wereldvoetbal af. Europees kampioen in 2008 en 2012, wereldkampioen in 2010. De erelijst liegt er niet om. Twee enorme dreunen van Nederlandse en Chileense makelij maakten een einde aan de Spaanse heerschappij. Een unieke generatie Spaanse voetballers is uitgetikt.
Logischerwijs wordt meteen gesproken van het einde van een tijdperk. Heeft Del Bosque te lang vastgehouden aan zijn oude helden? Was het een verkeerde inschatting van de Spaanse bondscoach om te denken dat Xavi c.s. het kunstje wat ze al vaker flikten nog één keer zouden herhalen? Is de noodzakelijke verjonging bij de Spanjaarden te laat ingezet? De toonaangevende Spaanse sportkranten raken er sinds het debacle tegen Chili maar niet over uitgepraat. Marca, AS, El Mundo Deportivo en Sport komen kolomruimte tekort om alle oorzaken en gevolgen van de uitschakeling op een rijtje te zetten.
Niet eerder heeft een land het wereldvoetbal dermate gedomineerd zoals de Spanjaarden de afgelopen jaren deden. La Roja realiseerde wat politici nooit is gelukt. Met haar ongeëvenaarde voetbalsuccessen maakte ze een verscheurd land tot eenheid. Eigenzinnige Madrilenen, Andalusiërs, Galiciërs, Basken en zelfs Catalanen vierden gezamenlijk triomfen. Dankzij het Spaanse nationale elftal konden zij alle economische tegenspoed voor eventjes naar de achtergrond verdringen.
De suprematie waarmee la Roja tegenstanders achter de bal aan liet lopen en degradeerde tot hulpeloze figuranten, is op een voetbalveld zelden vertoond. Ja, door FC Barcelona. Maar goed, Barça en het Spaanse nationale elftal mogen we dan ook gerust in één adem noemen. Het moordende baltempo waarmee Spanje de tegenpartij van het kastje naar de muur tikte vindt z’n oorsprong in Catalonië. Met door de jaren heen Iniesta, Xavi,Puyol, Piqué, Jordi Alba, Busquets, Fàbregas, Pedro en David Villa als voornaamste exponenten verpulverde de Catalaans-Madrileense eenheidspartij lange tijd alles en iedereen die het voor de voeten kreeg. Stel je voor zeg dat ook Messi de bezitter van een Spaans paspoort was geweest…
Wij Nederlanders blijven tot in de lengte van dagen vol afgrijzen terugdenken aan hoe de teen van Iker Casillas ons vier jaar geleden in Johannesburg de weg versperde naar wereldgoud. Duitsland trof de Spaanse overheersing zelfs nóg harder! Onze sympathieke oosterburen moeten welhaast enorme trauma’s hebben overgehouden aan de oppermachtige Spanjaarden. Alom geroemd om hun flitsende voetbal, maar keer op keer – in 2008, 2010 en 2012 – zagen zij zich in het zicht van de finish de voet dwars gezet door dat ene land dat net ietsje meer klasse en raffinement op de mat tevoorschijn toverde.
Aan alles komt ooit een eind. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. De tijd om te gaan is nu gekomen voor een aantal van de oudjes uit de Spaanse selectie, zoveel is wel duidelijk. Voetballiefhebbers hoeven desondanks niet te wanhopen dat de Spanjaarden de tikken niet te boven komen die ze in Brazilië opliepen. Spanje zal geen vrije val maken op de FIFA World Ranking, het is uitstekend gewapend voor de nabije toekomst. De opvolgers voor Casillas en Xavi staan te popelen het vaandel over te nemen. Weinig landen hebben zoveel talent achter de hand. Met De Gea, Carvajal, Koke, Thiago, Isco, Deulofeu en Jesé staat een compleet nieuwe generatie supertalenten klaar om de oude meesters af te lossen.
Vanavond neemt de wereld afscheid van de vermoeide strijders die er tegen de fitte Nederlanders en Chilenen niet meer in slaagden de opengevallen ruimtes adequaat te belopen. Adios Campeones! Graçias!
Rob Kruitbosch