Commedia dell’arte
Luis Suárez behoort al geruime tijd tot de gevaarlijkste aanvallers ter wereld. Zijn voetbalkwaliteiten staan buiten kijf. In zijn extreme wil tot winnen gaat de Uruguayaan ver, héél ver, we mogen gerust zeggen té ver. Zijn onstuimige temperament bezat hij al toen hij in het shirt van FC Groningen en Ajax de Eredivisie onveilig maakte. In zijn onstuitbare geldingsdrang doet de ster van Uruguay soms doldrieste dingen. Zo nu en dan branden in Luis’ bovenkamer wat zekeringen door, dan heeft hij zichzelf voor een fractie van een seconde niet onder controle. Normaal gesproken bijten enkel verdedigers zich met dermate veel enthousiasme vast in hun tegenstanders, Luis is de uitzondering op de regel…
Natuurlijk kan wat Suárez deed niet door de beugel. Bijten kan door niets goed gepraat worden, dat hoort niet op een voetbalveld thuis. Maar mag ik misschien hetzelfde zeggen van zo’n Chiellini? Of is dat in strijd met zijn privacy en zijn smetteloze reputatie? Wat signore Chiellini in zijn roemruchte carrière al heeft uitgevreten daar krijgt zelfs de meest gelauwerde medewerker van een sloopbedrijf het schaamrood van op de kaken. Het heeft weinig met voetballen te maken. Met sportiviteit nog veel minder.
Nou geef ik eerlijk toe dat ik niet zo’n liefhebber ben van Italiaanse Drama Queens, dat mag wel duidelijk zijn. Maar als je in de wereld één voetballer een keer een koekje van eigen deeg toewenst, dan zou Chiellini toch wel een van de eersten zijn die daarvoor in aanmerking komt. In die optiek bezien heeft Luis wel de juiste gekozen om zijn tanden in te zetten. Wie herinnert zich niet hoe die sympathieke Giorgio in een vriendschappelijke interland in Pescara in 2009 Robin van Persie bijna kreupel schopte? Nee, natuurlijk viel dat ons toonbeeld van fair-play niet aan te rekenen. Alleen overkomt zoiets hem wel opvallend vaak, die aanslag staat alles behalve op zich.
Dat Suárez zich nu al voor de derde keer dermate innig toont met een opponent, spreekt natuurlijk niet in zijn voordeel. Hij scoort er een bedenkelijke hattrick mee. Maar hoe zit het met Chiellini? De verdediger van Juventus misdraagt zich standaard, elke wedstrijd die hij speelt. Beelden van wedstrijden van het Italiaanse elftal of Juve spreken voor zich. Óf Chiellini ligt op de grond óf zijn tegenstander… De man met het engelengezicht bezit een indrukwekkend cv. Chiellini kan moeiteloos in één adem genoemd worden met beruchte slopers van het kaliber Benetti, Gentile, Materazzi.
Geniepigheid moet wel haast een Italiaanse uitvinding zijn. Grotere anti-voetballers bestaan nauwelijks. Schoppen naar alles dat beweegt. Negentig minuten provoceren en zuigen. En o jee, als zo’n stoere verdediger dan zelf eens een duwtje krijgt, dan schreeuwt hij moord en brand, rolt hij alle kanten op. Het met veel misbaar smeken om kaarten voor de vermeende dader is een vast bestanddeel van de act. Theatraler dan theatraal. Commedia dell’arte van het betere soort. Denk maar terug aan de kopstoot van Zidane aan Materazzi in de WK-finale van 2006. Geen Italiaan die iets aan te rekenen viel… In Nederland hebben we een heel mooi woord voor enge types als Chiellini en Materazzi: matennaaier.
Nogmaals, ik wil op geen enkele manier goedpraten waaraan Suárez zich bezondigde. Maar je mag toch zeker wel aannemen dat er ‘iets’ aan voorafging voordat Suárez toehapte. Op tv-beelden zie je enkel hoe Luis een beweging maakt met zijn hoofd naar de schouder van de Italiaan. Foto’s tonen wat onduidelijke schrammetjes op de ontblote schouder van het slachtoffer, in sommige gevallen gephotoshopt, als ik mediaberichten mag geloven. Maar wat gebeurde in de 78 voorafgaande minuten tussen de Urguguayaanse Dracula en de Italiaanse raskomediant?
Er gebeurt buiten het zicht van de camera’s zo veel dat het daglicht niet kan verdragen dat ik me haast niet kan voorstellen dat die lieve Chiellini nergens aanleiding toe heeft gegeven. Afgaande op de wereldwijde stormen van verontwaardiging mag de internationale voetbalwereld zich gelukkig prijzen dat die arme Chiellini de hel van Natal overleefd heeft…
Een straf voor Suárez is op zijn plaats na wat hij gedaan heeft. Maar verdienen Neymar (elleboogstoot in openingsduel tegen Kroatië) en Thiago Silva (doodschop tegen Mexicaan Hernández) dan ook niet met terugwerkende kracht op basis van televisiebeelden een langdurige schorsing? Of werkt dat bij de FIFA niet zo?
Rob Kruitbosch
