20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (17)
Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 17: een onvergetelijke Amerikaanse nationale feestdag.
Maandag 4 juli 1994: Independence Day of niet, al om zeven uur klinkt de onverbiddelijke wake up-call. In verband met de aangekondigde drukte als gevolg van het Amerikaanse vakantieverkeer moeten we bijtijds naar het stadion. Dat is ons tenminste door iedereen aangeraden. In de praktijk valt het mee met de drukte op de Interstate Four, evenals bij voorgaande gelegenheden. Voor negenen lopen we al rond op Church Street. Daar is het ruim drie uur voor de aftrap van Nederland – Ierland nog vrij rustig.
Onze eerste zorg is het kwijtraken van onze extra kaarten. En juist kaarten worden op het vroege tijdstip al wel in groten getale in de verkoop gegooid. Duurdere prijscategorieën gaan opnieuw voor ónder de kostprijs van de hand. We kiezen zodoende eieren voor ons geld. Bij de eerste gelegenheid die zich voordoet, verkopen we ze aan een stelletje Nederlanders. Van die kaktypes, die nooit eerder een voetbalstadion van binnen hebben gezien. Voor 50 dollar per stuk, met een tientje winst per kaartje. Zo verdienen we er tenminste nog iets aan. Langer wachten had waarschijnlijk niets opgeleverd. Zoveel wordt wel duidelijk wanneer we naar het stadion wandelen. Op werkelijk iedere straathoek staan mensen met tickets in de hand om te verkopen.
Hoewel de Ieren duidelijk in de meerderheid zijn, valt aantal Nederlanders bij de Citrus Bowl alleszins mee. Hoeveel het er precies zijn, kan ik moeilijk inschatten. Sfeertje is gemoedelijk. De temperatuur is heerlijk. Wel warm, maar bewolkt. De hitte is minder drukkend dan bij de eerdere duels tegen België en Marokko. Ideaal voetbalweer. De Amerikaanse nationale feestdag wordt er vanuit Nederlands oogpunt hoe dan ook eentje om niet gauw te vergeten.
Oranje leidt halverwege al met 2-0. Bergkamp opent de score, kort voor rust blundert de Ierse goalie Paddy Bonner bij een uithaal van Jonk. De ‘Boys in Green’ van de kleurrijke coach Jack Charlton dringen in de tweede helft met de moed der wanhoop aan. Verder dan een afgekeurd doelpunt komen ze niet. Al ziet de overijverige chef scorebord er wél een geldige goal in. De 2-1 staat al op het bord. Het duurt eventjes voordat de goede man in de gaten heeft dat de treffer niet geldig is. De duizenden Ierse supporters lijkt de uitschakeling van hun ploeg weinig te deren. They seem to enjoy every second of it. Ze blijven zingen. De verslagen Ierse spelers bedanken na het laatste fluitsignaal ook de Oranje-aanhang. Een mooi gebaar. Zo zou het eigenlijk altijd moeten gaan.
De gekte slaat toe, zelfs bij mij… Om de overwinning te vieren duik ik bij terugkeer in ons hotel met kleren en al het zwembad in. De andere hotelgasten weten niet wat ze meemaken. Na twaalf dagen verlaten we Lake Buena Vista morgen. We gaan naar Dallas, een kleine tweeduizend kilometer rijden, waar Oranje zes dagen later in de kwartfinale stuit op Brazilië.
MORGEN DEEL 18: Een autoritje van 21,5 uur naar Texas om Oranje tegen Brazilië te zien voetballen!
