Thuis voor de buis: dag 23

Thuis voor de buis: dag 23

Say no to racism

Het is uiterst nobel van de FIFA om voor het oog van de wereld de strijd aan te binden tegen racisme en intolerantie. Voorafgaand aan alle kwartfinaleduels op het WK moesten de aanvoerders in hun eigen landstaal een statement voorlezen en poseerden de spelers van de ploegen gebroederlijk achter een groot spandoek met daarop een tekst die racisme veroordeelt: Say no to racism. Hartstikke mooi. Maar laat de FIFA deze edelmoedige woorden ook volgen door daadkracht? 

Bij alles wat de wereldvoetbalbond doet, trek ik de oprechtheid ernstig in twijfel. Ik ben vast en zeker niet de enige die een nare bijsmaak krijgt van wat Sepp Blatter en zijn paladijnen bekokstoven ter meerdere en glorie van de hun zo dierbare ‘voetbalfamilie’. In dit geval ook weer. Voor een organisatie die alle wetten aan z’n laars lapt en waar ook ter wereld haar eigen regels hanteert, komt de actie vrij geforceerd over. Zoals alles in de grote FIFA-show was het strak geregisseerd. Ruimte voor spontaniteit staat het draaiboek niet toe. Is het niet enkel een manier om goedkoop goodwill te scoren? Is het welgemeend? En niet alleen voor de vorm? Tussen racisme veroordelen en er daadwerkelijk iets tegen ondernemen, ligt een wereld van verschil. 

Bij dit WK tonen juist van die kleine dingen aan hoeveel er alleen bij de FIFA zelf te verbeteren valt. Werp bijvoorbeeld tijdens de wedstrijden van de Seleçao maar eens voorzichtig een blik op de tribunes. De meeste Braziliaanse supporters die de WK-stadions vullen dragen niet alleen de nieuwste Brasil shirts van Nike à 85 euro per stuk, ze zijn ook bijna zonder uitzondering licht getint. Toeval? Ik weet wel zeker van niet. Arme Brazilianen, en dat betreft voor het merendeel Brazilianen met een donkere huidskleur, kunnen zich de prijzige toegangskaarten tot de arena’s niet veroorloven. Of neem de players escorts, de kinderen die voor aanvang van elke wedstrijd aan de hand van een speler het veld opstappen. Ook daar mogen we gerust spreken van een behoorlijk scheve verhouding tussen blank en zwart. 

Misschien moeten dames van de Verenigde Naties die in Nederland zwartepieten over eeuwenoude volksfeesten, deze opvallende verschijning ook eens nader tegen het licht houden – en veroordelen. Voetbal een volkssport? Al lang niet meer. WK’s zijn tegenwoordig toch in de eerste plaats een FIFA-feestje voor de rijken en welgestelden van deze aarde. Als Blatter en zijn gevolg maandag hun hielen weer lichten nemen de bonzen van de FIFA naar verluidt bijna drie miljard euro aan revenuen mee terug naar Zwitserland. Hoeveel van dat geld ten goede komt aan voorzieningen voor behoeftige favelabewoners laat zich raden. Het plaatst het voorlezen van een boodschap en het poseren achter een doek in een iets ander daglicht. Zo’n ‘goede daad’ komt dan wel erg goedkoop over. 

Hameren op Fair Play is ook zo’n mooie kreet die bij de FIFA hoog in het vaandel staat. In de praktijk komt dit vooral neer op meten met twee maten. Maakt de onbeschaamde smeekbede van de Braziliaanse voetbalbond voor het kwijtschelden van de gele kaart die Thiago Silva kreeg tegen Colombia, niet eens te meer duidelijk hoe de vlag er bij hangt op dit WK? Of beeld ik me nou als enige in dat het thuisland een status aparte geniet en enigszins bevoordeeld wordt door de arbitrage? Het komt het thuisland natuurlijk uiterst ongelegen wanneer het behalve de geblesseerde Neymar ook zijn captain vanavond moet missen in de halve finale tegen Duitsland.

De kwartfinale leverde opnieuw voldoende bewijsmateriaal op van hoe de Braziliaanse sterren hun passie schromelijk overdrijven. Zou de FIFA er niet verstandig aan doen om zo’n David Luis eens op hondsdolheid te controleren? Zelfs de meest ernstige vorm van ADHD valt in het niet bij hoe die sympathieke krullenbol over het veld raast. Het mag welhaast een klein wonder heten hoe de slachtoffers van Thiago Silva of David Luis telkens levend het strijdtoneel verlaten. De scheidsrechters zien in hun geval wel erg veel door de vingers. Zelf proberen die sportieve Brazilianen 90 minuten lang de beste man van de tegenpartij uit de wedstrijd te schoppen. Gebeurt er dan toevallig iets ergs met de eigen sterspeler, dan is de strengste straf niet streng genoeg. 

Verschil moet er zijn op een WK. Tussen blank en zwart. Tussen rijk en arm. Tussen Brazilië en de rest van de voetbalwereld. Die elf Braziliaanse voetballers die met een waas voor hun ogen voor volk en vaderland alles en iedereen uit de weg ruimen op weg naar WK-goud, zullen daarom vanavond in Belo Horizonte waarschijnlijk slechts de minste zorg zijn voor Duitsland.  

Rob Kruitbosch