20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (22)
Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 22: heroïsch voetbalgevecht in de Cotton Bowl.
Zaterdag 9 juli 1994: Matchday: Nederland – Brazilië in de kwartfinale van de World Cup 1994. De aftrap is om half drie ’s middags lokale tijd. De hemel boven Dallas is bewolkt. Met de warmte valt het mee. Al met al niet ongunstig voor het Nederlands elftal, zo lijkt het.
Vier uur voor kick-off parkeren we onze Mazda al op één van de parkeerplaatsen bij stadion de Cotton Bowl. Meteen wordt ons duidelijk dat de Nederlanders dik in de minderheid zijn. Joost mag weten waar al die supporters uit Brazilië ineens vandaan zijn gekomen. Ondanks het vroege tijdstip zit de sfeer er goed in, het feest barst direct in volle hevigheid los. Ze slaan op trommels en bewegen soepel mee op het ritme van de samba, die Brazilianen. En niet te vergeten de Braziliaansen… De dames uit het grootste Zuidamerikaanse land laten hun fraaie bilpartijen schudden dat het een lieve lust is. Een aangenamere warming-up kan de ware liefhebber zich nauwelijks wensen.
Het weer speelt ondertussen niet echt mee. Twee enorme ballen van kunststof, die de ingang van het promodorp bij het stadion markeren, waaien los door de aanwakkerende wind. Omstanders weten niet hoe snel ze zich uit de voeten moeten maken. Ze stuiven alle kanten op. De ene bal slaat gelijk lek en zorgt niet voor verdere overlast. De andere raakt een nabijgelegen hoogspanningskabel. Het levert een fantastisch vuurwerk op. De vonken vliegen er vanaf. Daarna waait het ding over een muur verder de straat op. Persoonlijke ongelukken blijven gelukkig achterwege.
Naarmate het aanvangstijdstip dichterbij komt, klaart het op. De zon blijft zich nochtans schuilhouden achter de wolken. Onze zitplaatsen bevinden zich achter een van de goals. Ik vind het zicht niet bepaald denderend. Terwijl de boys blijven zitten, zoek ik een ander plekje. Ik bekijk de wedstrijd vanaf een muur, achter het vak. Met tientallen anderen neem ik plaats op de verhoging. We mogen gewoon blijven staan, niemand stuurt ons weg. Zoiets zou in een Nederlands voetbalstadion ondenkbaar zijn.
Samen met 63.500 uitzinnige toeschouwers ben ik er getuige van één van de meest gedenkwaardige voetbalwedstrijden die ik ooit heb bijgewoond. Een heroïsch voetbalgevecht dat de geschiedenisboeken in gaat. Vooral de tweede helft is fantastisch. Het koningskoppel Romário en Bebeto brengt Brazilië op een 2-0 voorsprong. Na 63 minuten lijkt het over en uit, maar Oranje knokt zich op magistrale wijze langszij door treffers van Bergkamp en Winter. Bij het juichen na de gelijkmaker duvel ik bijna van de muur af waarop ik sta, toch gauw anderhalve meter hoog. Tot mijn opluchting bewaar ik het evenwicht en breek ik niks. Helaas houdt Nederland zich niet staande. Over de vrije trap waaruit Branco Brazilië kort voor tijd naar de halve finale schiet is nadien genoeg gezegd en geschreven. Dat laat ik daarom maar achterwege. Wel doet het twintig jaar later nog altijd pijn!
We waren zó dicht bij die halve finale. Het mocht helaas niet zo zijn. Nou is verliezen van Brazilië geen schande, maar het was niet nodig geweest. We hebben er zwaar de pest in na afloop. De beroemde Duitse commentator Heribert Fassbender (‘Gutenabend allerseits’), die we tegen het lijf lopen, steekt ons een hart onder de riem. Hij vond het een ‘Riesenspiel’. Op weg naar de parkeerplaats moeten we tientallen handen schudden en krijgen vele, welgemeende bemoedigende schouderklopjes van meelevende Brazilianen en Amerikanen. Ik ruil zelfs m’n oranje shirtje voor een geel Brazilië shirt. Het gigantische feest dat na afloop losbarst gaat een beetje langs ons heen. Met hele hordes springen ze in een fontein om de overwinning te vieren. En maar dansen. Wij keren zo snel mogelijk terug naar ons motel. De teleurstelling overheerst.
Terwijl het Nederlands elftal zich opmaakt voor de vlucht naar huis, blijven wij nog een week langer in de VS. Wij vertrekken de volgende dag naar Los Angeles. Een autorit van misschien wel dertig uur. Dwars door de woestijn. Het geeft ons dus voldoende tijd om Oranjes uitschakeling in alle rust te verwerken.
MORGEN DEEL 23: Bulgaarse zege op Weltmeister veraangenaamt monstertocht naar L.A.