20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (23)
Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 23: de Walk of fame in Hollywood.
Zondag 10 t/m dinsdag 12 juli 1994: Weg uit Texas zonder ook maar één cowboy gezien te hebben! Je houdt het haast niet voor mogelijk, toch is het echt waar. Voordat we op zondagochtend wegrijden uit Dallas zien we op CNN beelden uit Den Haag. Daar braken na de uitschakeling van het Nederlands elftal tegen Brazilië rellen uit. In de daaropvolgende 26 uur zien we allerlei soorten landschappen aan ons voorbij schuiven. Kaal, rood, groen, heuvelachtig, vlak, rotsachtig. Een tussenstop in El Paso zorgt echter voor het absolute hoogtepunt van onze bijna 2200 kilometer lange monstertocht naar Californië.
Als we na ruim tien uur rijden onze lege magen gaan vullen bij McDonald’s, vertelt een Mexicaan ons dat Bulgarije de Weltmeister uit het WK heeft geknikkerd. Met z’n drietjes barsten we uit in spontaan gejuichen. Ik bel collect-call naar de sportredactie van de Apeldoornse Courant. In Nederland is het op het bewuste moment één uur ’s nachts, maar de boys zijn nog bezig het sportkatern voor de maandagkrant in elkaar te draaien. Ik krijg de bevestiging: Bulgarije – Duitsland 2-1. Schade Deutschland, alles ist vorbei! In de andere kwartfinale van de dag heeft Zweden na strafschoppen gewonnen van Roemenië. Dat betekent dat we drie dagen later in Los Angeles een halve finale tussen Brazilië en Zweden te zien krijgen. Na meer dan duizend kilometer gereden te hebben, geef ik het stuur over aan mijn reisgenoten René en Eduard. Ik ga de rest van de reis op de achterbank zitten nagenieten.
De boys rijden de hele nacht door. Maandagochtend omstreeks zeven uur parkeren ze onze huurauto in de parkeergarage van het superdeluxe Hyatt Regency in Los Angeles. Het riante onderkomen voor onze laatste week op Amerikaanse bodem bevindt zich in het hart van de Californische metropool. Ik vond Dallas al heel wat hebben, L.A. maakt helemaal een overweldigende indruk. De wolkenkrabbers zijn er nóg hoger! Op het vlak bij ons hotel gelegen Broadway krioelt het van de Mexicaanse winkeltjes. Juweliers, schoenen, kleding, hifi-apparatuur. Ons wordt met klem afgeraden daar in de donkere avonduren na sluitingstijd een wandelingetje te gaan maken. Té gevaarlijk. Er bestaat een grote kans om overvallen te worden.
Na een hersteldag van de lange reis begeven we ons op dinsdagochtend naar Hollywood. We belanden op de Hollywood Boulevard met de beroemde Walk of fame. We blijven onontdekt door beroemde filmproducenten, maar ontdekken wel de contrasterende kant van deze gemaakte wereld. We struikelen op straat bijna over zwervers en bedelaars. “Could you spare me some change”, klinkt om de haverklap. Na drieënhalve week op Amerikaanse bodem worden we bij het honkbalstadion van de L.A. Dodgers geconfronteerd met de eerste tegenslag: een lekke voorband. Gelukkig kunnen de chefs onderhoud uitstekend overweg met reservebanden…
Een ticketverkoopbureau in de shopping mall naast ons hotel heeft zowaar kaarten voor de WK-finale voorradig. Goedkoopste prijscategorie: 375 dollar, omgerekend iets van 270 euro.
MORGEN DEEL 24: Gooooooooooaaaaaaaal! Roooomaaaariooooooo!