Romario kopt Brazilianen naar WK-finale

20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (24)

Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 24: de halve finale in Pasadena. 
Woensdag 13 t/m vrijdag 15 juli 1994: Met de kaarten die we al voor aanvang van de World Cup bij reisbureau Hintermann in het Zwitserse Beinwill am See op de kop hebben getikt, wonen we de halve finale Brazilië tegen Zweden bij. Aangezien het duel in de Rose Bowl in Passadena pas om half vijf ’s middags begint, pikken we in ons hotel op tv eerst nog de eerste helft mee van de andere semi-final: Italië – Bulgarije. In New York City, meer dan vierduizend kilometer bij ons vandaan, leidt Roberto Baggio de Azzuri naar de eindstrijd. De 2-1 ruststand wordt ook de eindstand.
Via de Interstate 110 in noordelijke richting bereiken we Pasadena in een vloek en een zucht. Omdat we de auto nogal ver weg parkeren, moeten we wel eerst twintig minuten lopen om bij het stadion te komen. Evenals bij veel andere wedstrijden bloeit de handel in kaarten. Toegangsbewijzen worden weer op elke straathoek te koop aangeboden. Met een capaciteit van meer dan 90.000 plaatsen is de Rose Bowl het grootste van de in totaal negen WK-stadions in 1994. Wie op deze middag een beetje geduld betracht kan uiterst voordelig een halve finale zien. De prijzen zakken zienderogen. Dat de handel niet zo best loopt blijkt wel uit de vele lege stoeltjes bij aanvang van de wedstrijd. De tribunes stromen langzaam vol. Pas halverwege de tweede helft zijn de meeste plaatsen bezet.
De sfeer in de reusachtige arena is sowieso wat aan de lauwe kant. En dat terwijl er zeker twintigduizend Brazilianen zitten. De ordedienst heeft er wél zin in. Om een voor mij onduidelijke reden nemen de heren met hun paarse baretten, zandkleurige uniformen en foeilelijke zwarte Adidas schoenen een gigantische Braziliaanse vlag in beslag. Deze actie gaat gepaard met het nodige onnodige machtsvertoon. Luid gejoel valt de helden daarop ten deel.
De wedstrijd val bar tegen. Met name de tweede helft is het aanzien nauwelijks waard. De spanning heeft vat op de 22 acteurs. Wat dat betreft staat Argentinië – Nederland van eergisteren allerminst op zich. Twintig jaar geleden was het ook al een zenuwenbedoening. Maar wat Messi en Robben niet lukte, daarin slaagt Romario wél. Het kleine etterbakje kopt Brazilië hoogstpersoonlijk naar de finale. Gooooooooooaaaaaaaal! Roooomaaaariooooooo! Daarna barst het feest in de Rose Bowl alsnog los. Zelfs de Zweden stappen juichend van het veld af. Wie had nu verwacht dat zij zó ver zouden komen in dit toernooi? Zij zelf waarschijnlijk ook niet.
Even voor achten stappen we bij een Burger King-vestiging in downtown L.A. binnen. Kort voor sluitingstijd. Om klokslag acht uur sluit het personeel de tent en haast iedereen zich naar huis. Na het invallen van de duisternis waagt bijna niemand zich meer op straat. Best wel beangstigend.
Daags na de Braziliaanse victorie maken we een uitstapje naar Mexico, een ritje van ruim tweehonderd kilometer. We laten de auto aan de Amerikaanse kant van de grens staan en wandelen via een betralied draaihek Tijuana binnen. Bij het verlaten van de VS hoeven we geen paspoort te tonen. Het beloofde land binnenkomen gaat minder eenvoudig getuige de eindeloze rijen auto’s bij de douaneposten. Wat me in Tijuana opvalt – behalve de vele bedelende kinderen – is het grote aantal apotheken. In één straat tel ik er liefst zeven! Het eerste waarmee we op Amerikaanse bodem geconfronteerd worden… een restaurant van McDonald’s!
MORGEN DEEL 25: Duizend dollar voor finalekaarten.
Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen