20 jaar geleden: WK voetbal USA 1994 (26)
Dollars. Het Witte Huis. Zwarthandel. Coca-Cola. O.J. Simpson. Zon. Goedkope benzine. Disney. Maradona. McDonald´s. Nog meer zon. Major League Baseball. Romario. En o ja, in de vaak verzengende hitte werd ook gevoetbald… In 1994 fungeerden de VS als host van de 15e World Cup. The ‘Greatest show on earth’, noemden de Amerikanen het zelf in al hun bescheidenheid. Rob Kruitbosch volgde de bal een maand lang in alle staten… Twintig jaar na dato. Een persoonlijke terugblik op een opmerkelijk en bizar WK voetbal. Vandaag deel 26 (slot): onwaardige afsluiting met terechte winnaar.
Zondag 17 juli 1994: Wanneer Nederland de finale had gehaald van de World Cup ’94 was ik verzekerd geweest van een finalekaartje. Ik heb de factuur van de waarborgsom van 150 gulden die ik al in mei aan de KNVB had overgemaakt, bewaard. Een maand nadien heeft de KNVB de aanbetaling overigens keurig gerestitueerd. Om twintig jaar geleden aan kaarten te komen voor een finale tussen Brazilië en Italië is een ander verhaal, daarvoor waren we aangewezen op de zwarte markt. Een dure grap, zoals spoedig zou blijken.
Aangezien de aftrap staat vastgesteld op half één lokale tijd begeven we ons op de finaledag al om tien uur ’s ochtends vanuit downtown L.A. naar Pasadena. In tegenstelling tot de eerdere wedstrijden die we in de Rose Bowl bezochten, is het ditmaal wel druk. Het verkeer richting stadion staat muurvast. Auto’s komen slechts stapvoets vooruit. Wat eveneens verschilt met de vorige WK-duels waar we bij aanwezig waren, is de omvang van de zwarte handel in toegangskaarten. Ditmaal staan op straat géén tientallen verkopers met stapels kaarten. Nee, voor aanvang van de apotheose van het WK van 1994 is eerder sprake van het tegenovergestelde. Ditmaal zien we menigeen met kartonnen bordjes met de tekst: we need tickets.
Onze hoop om misschien nog voor een spotprijsje de WK-finale live te aanschouwen, vervliegt al bij de afrit van de snelweg. Slechts een enkeling biedt de felbegeerde kaarten te koop aan. Gevraagde prijzen liggen rond de driehonderd en vierhonderd dollar. Oplopend tot duizend dollar! Anno 2014 geldt voor de maffia van de FIFA dit soort woekerprijzen – en zelfs nog véél duurder – als gangbaar tarief. Destijds sprak iedereen terecht schande van dergelijke bedragen.
Een half uur voor de aftrap zijn in de nabije omgeving van de Rose Bowl werkelijk duizenden mensen op zoek naar een betaalbaar entreebewijs. Het overgrote deel van deze voetbalfans zal het stadion nooit van binnen zien. We stuiten op een jongen in een Zweeds shirt die wel een kaartje in zijn bezit had, maar dat is kwijtgeraakt! Het zal je gebeuren zeg. De knaap zit op een stoeprand en huilt tranen met tuiten, hij is compleet over z’n toeren. Een klein menselijk drama mag je zoiets gerust noemen.
Omdat wij niet van plan zijn zeshonderd gulden – of méér – te betalen, nemen we het besluit terug te keren naar ons hotel. Als we om tien voor half één weer wegrijden, komen ons nog honderden automobilisten tegemoet. Er zit geen enkele beweging in. Met enig meeval zullen passagiers mét kaarten voor aanvang van de tweede helft ergens een parkeerplaats hebben gevonden…
Wij missen daarentegen slechts een half uurtje van de finale. Nou ja, missen. Wat op het televisiescherm in onze hotelkamer aan ons voorbijtrekt, stemt nou niet bepaald tot vreugde. Het is maar goed dat we daar geen honderden dollars aan hebben gespendeerd. Wát een wanvertoning! Een regelrechte anticlimax: 0-0 na verlenging. Enige troost is dat Brazilië, dat Nederland in de kwartfinale uitschakelde, de noodzakelijke strafschoppenserie beter neemt. Uitgerekend de beste Italiaan, Roberto Baggio, houdt z’n zenuwen niet in bedwang en jaagt de beslissende pingel hoog over de goal. Met deze misser krijgt een opmerkelijk wereldkampioenschap weliswaar een onwaardige afsluiting, maar al met al een terechte winnaar.
Het feest is voorbij, na een maand World Cup vliegen we een dag later met onvergetelijke ervaringen in onze bagage terug naar Nederland. Moeilijk voorstelbaar dat het alweer twintig jaar geleden is.
THE END