COLUMN: TUSSEN BERG EN BOS
Vertrouwen
Op 1 januari is het exact zes jaar geleden dat de onvolprezen directie van het inmiddels ter ziele gegane Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mij bij het straatvuil zette. Een andere benaming zal ik het nooit kunnen geven. Bij mijn laatste functioneringsgesprek kreeg ik van mijn innemende directeur te horen dat ik me geen enkele zorgen hoefde te maken om mijn baan. Voor een professional als ik zou ook na de op handen zijnde reorganisatie altijd plaats zijn, zo zei hij letterlijk. Hij stelde zelfs voor dat ik een cursus webredactie moest gaan volgen, hij wilde namelijk dat ik me bij het GOBT nieuwe stijl zou gaan bezigheden met de redactie van diverse websites. Blablabla.
Enkele weken later deelde dezelfde directeur mij tussen neus en lippen door mee dat ik kon ophoepelen. Van die cursus webredactie was ineens geen sprake meer. Meer dan negen jaar zet je je voor de hele schijtbende in, nooit een deadline gemist, nooit een dag absent geweest door ziekte. En dan ineens krijg je een schop na, een fooi mee en sta je op bijna 43-jarige leeftijd op straat.
Ik zou het van mij af moeten zetten, voor eens en voor altijd een punt moeten zetten achter die rotperiode. Helaas lukt me dat niet. Ik word namelijk nog altijd dagelijks geconfronteerd met de gevolgen.
Je denkt elk jaar weer dat het beter wordt. Helaas. Eerder het tegenovergestelde. Het gaat van kwaad naar erger. Zo eenvoudig is het niet om als 40+er weer voltijds aan de slag te komen, zo ondervind ik inmiddels al vijf jaar. Tja, wij wonen helaas in een land waar werkervaring, kennis en kwaliteiten er nauwelijks toe doen. In onze heilstaat wordt meer naar de verpakking gekeken dan naar de inhoud. Als ik zie wat voor toppers wel een baan hebben of krijgen, dan moet ik wel erg slecht zijn of heel weinig kunnen. Ik kan solliciteren tot ik een ons weeg, maar ik voldoe nooit aan het gestelde profiel. Uitzendbureaus weigeren zelfs om me in te schrijven. Waar gebeurd! Mijn opleiding deugt niet, ik ben geen vrouw, ik behoor niet tot een bevoordeelde minderheid, ik heb geen strafblad, ik kruip niet in konten, ik ben geen lid van een politieke partij en ik maak geen deel uit van de vrienden- of familiekring van potentiële werkgevers. En, last but not least, ik ben standaard te oud.
In zulke uitzichtsloze situaties dreig je vroeg of laat je eigenwaarde te verliezen, zo lees en hoor ik vaak. Helaas moet ik de deskundigen en hokjesplaatsers teleurstellen, voor mij gaat deze stelling niet op. Ik ga daar absoluut niet onder gebukt. Wat menig zogenaamd professional in mijn vakgebied presteert, dat kan ik veel beter. Dat durf ik al mijn onbescheidenheid gerust te zeggen. Ik wil ook niets liever dan het laten zien, ik krijg alleen de kans niet om het onder bewijs te stellen. Aan gelijke kansen doen we niet, in Nederland is de een duidelijk wat meer gelijk dan de ander.
Uiteraard mag ik anderen niet diskwalificeren. Dat is not done. Want lieden die in Nederland geen fuck presteren, wordt structureel de hand boven het hoofd gehouden. Die krijgen na alles wat ze verprutsen steeds opnieuw tweede kansen. Kijk alleen maar naar al die verspillers in de politiek. Bah! Totaal overbodige luxe. Wegbezuinigen. Niemand die ze zal missen. De hele hap verplicht vrijwilligerswerk laten doen. Zonder aansziens des persoons. En digitaliseren uiteraard, want alles moet tegenwoordig maar gedigitaliseerd worden.
Dergelijke klaplopers krijgen nooit te maken met het UWV of de afdeling factuurverwerking van Wegener in Enschede. Ik heb nota bene na mijn ontslag vier jaar lang op freelance basis het werk voortgezet dat ik voordien negen jaar lang met een vast dienstverband deed. Meer doen voor beduidend minder geld. Zo werkt dat in Nederland. En dan ook nog eens maanden moeten wachten op betalingen. Alle werkzaamheden die ik de afgelopen twaalf maanden heb verricht, hebben me ongeveer eenderde opgeleverd van wat ik in 2008 op mijn bankrekening kreeg bijgeschreven. Ik moet onderhand bijna geld gaan meebrengen om te mogen werken, zo lijkt het wel. Maar o wee, wanneer ik niet meer kan voldoen aan mijn betalingsverplichtingen ten opzichte van zo’n inhalige zorgverzekeraar. Dan staat daar een fikse boete tegenover. Of stel dat ik per ongeluk een formulier verkeerd invul of ergens niet kan inloggen met de DigiD die ik niet heb, dan loop ik maar zo kans om te worden beschuldigd van fraude. We zijn in ons tolerante land zo langzamerhand het spoor volledig bijster.
Schade en schande maken je een stuk wijzer. De afgelopen vijf jaar hebben mij de ogen wel geopend. Niemand moet mij kwalijk nemen dat ik tegenwoordig wat onverschilliger in het leven sta en met wat meer cynisme reageer. Mijn vertrouwen in anderen is gedaald tot ver onder het nulpunt, dat is meer dan genoeg beschaamd. Ik noem de directeur en de programmamanager van het GOBT, de integere heren die mij in deze situatie hebben gebracht, gewoon de leugenaars en huichelaars die ze zijn. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de kruideniers, wanbetalers, gebakkenluchtverkopers en prutsers met wie ik sinds 2009 kennis heb mogen maken. Nee hoor, ik moet het vooral niet in mijn hoofd halen mijn onvrede kenbaar te maken. Dan zet ik mezelf nog veel meer buitenspel. Ik mag vanzelfsprekend niet klagen, dat recht is in Nederland voorbehouden aan anderen. Als derderangs burger in eigen land heb ik alleen maar plichten. En ik realiseer me verduveld goed dat in Nederland honderdduizenden anderen er dankzij het bewind Rutte nog veel belabberder aan toe zijn dan ik. Gelukkig hoef ik niet naar de voedselbank of zakjes te plakken voor de Sociale Dienst. Je mag verrekken en dan moet je nog wat terugdoen voor de maatschappij, hou alsjeblieft op zeg!
Meneer Rutte, meneer Dijsselbloem en al dat andere onbetrouwbare gespuis in Den Haag zijn er uitermate bedreven in om iedereen voor dom te verkopen. De gruwelijke gevolgen die het kan hebben wanneer mensen niet meer zelf mogen nadenken, zien we in Syrië en Irak. Ja, probeer dan je hoofd er maar eens bij te houden. Het laat onze grote leiders onverschillig, die denken alleen maar aan zichzelf en blijven preken voor eigen parochie. Markje en Jeroentje maken hun bijdrage aan het ontwrichten van onze samenleving vroeg of laat ten gelde in Brussel. Dat kan zelfs een blinde zien aankomen. Regeren is toch vooruitzien?
Als vanaf 1 januari de participatiewet van het regime Rutte in werking treedt en zorgtaken overgaan naar daartoe slecht uitgeruste gemeenten, begint de ellende voor velen pas echt. Dan wordt het in ons a-sociale land helemaal ieder voor zich. Ik wens daarom iedereen veel sterkte en wijsheid voor het nieuwe jaar. We zullen het met z’n allen meer dan ooit nodig hebben in 2015, zo vrees ik.
RK