Het zal me nog wel enige tijd kosten om de schok te verwerken. Het hakte er behoorlijk in. En dan praat ik niet over de degradatie van mijn favoriete club Go Ahead Eagles naar de Jupiler League. Daar kom ik later op terug. Nee, ik doel op dat hartverscheurende verhaal in onze gerestylede Stentor over onderbroekdouchen. Ja, u leest het goed: onderbroekdouchen! Heb je net met veel moeite de Pinksterdagen doorstaan, krijg je ineens op een vroege dinsdagochtend bijna twee volle pagina’s onderbroekenlol op je bordje. Compleet met een stappenplan in foto’s erbij! Hoe verzint de redactie van een zichzelf respecterend dagblad zoiets? Niet echt iets om de dag mee te beginnen. Non-nieuws. L..koek bij het ontbijt. Met het beleg afgedekt.
Vanzelfsprekend vraagt het altijd enige gewenning wanneer een krant een nieuw smoelwerk krijgt. Kwestie van smaak ook. Maar wat het lezersvolk ergens van vindt, daar hebben de deskundigen verder sowieso geen boodschap aan. Wanneer knappe koppen besluiten dat het anders moet, dan hebben u of ik dat maar te slikken. Dan krijg je voortaan gewoon elke ochtend ongevraagd een foute imitatie van het Algemeen Dagblad op de deurmat. Helaas bewijst De Stentor dat veranderingen en vernieuwingen niet per definitie gelijk staan aan verbeteringen. De lay-out lijkt belangrijker geworden dan de tekst. Na de volgende reorganisatie, die ongetwijfeld niet al te lang op zich laat wachten, vinden we in de Apeldoornse editie waarschijnlijk helemaal geen Apeldoorns nieuws meer terug. En dan vinden die hotshots in de directie en hoofdredactie van zo’n krant het nog gek dat het aantal abonnees maar blijft dalen.
Zo, en daarmee is een stap naar de Vetkampstraat in Deventer snel gemaakt. In tegenstelling tot beklagenswaardige stakkers die hun broek aanhouden bij het douchen ging Go Ahead Eagles wél met de billen bloot. En niet zo’n klein beetje ook. De bij veel Apeldoornse voetballiefhebbers zo geliefde club sodemieterde keihard van de roze wolk af waarop ze zich zo bekwaam had geïnstalleerd na de terugkeer op het hoogste niveau in 2013. De degradatie baande zich al geruime tijd aan. Wordt het doemscenario dan eenmaal werkelijkheid, blijft zoiets uitermate pijnlijk. Vooral voor de hondstrouwe aanhang.
Gelukkig heeft het niet lang geduurd voordat de schuldigen van de degradatie van de Deventenaren uit de Eredivisie waren gevonden. Dat las ik dan gelukkig wél in onze lokale krant. Nee, dat Amsterdamse druktemakertje op de goal viel al zijn blunders natuurlijk niet aan te rekenen. Pure pech. Dat de toekomstige spelmaker van Gaziantepspor of Gençlerbirligi alleen beslissend was op de training of in de speeltuin thuis in Enschede, is eveneens slechts een jammerlijk detail. En gelukkig kon ook de oude krijger aan het front alles nog evengoed belopen als in voorgaande seizoenen. En al die onnodige tegengoals uit standaardsituaties en/of in de dying seconds van menige wedstrijd? Ook dat viel geen enkele speler aan te rekenen. Het kwam allemaal door Foeke Booy, de in maart uit de laan gestuurde trainer van de – toen nog – Eredivisionist.
Toen een jaar geleden onder dezelfde trainer het Eredivisieschap zonder al te veel moeite werd veiliggesteld, was in De Adelaarshorst alles hosanna. Enkele maanden later konden de vedetten plotseling niet meer omgaan met de vrijheden waar hun coach hen mee opzadelde. De sterke persoonlijkheden in zijn spelersgroep voelden zich niet helemaal happy met Booys ouderwetse denkbeelden. De chemie was verdwenen. De boys wilden duidelijkheid. Alles moest de volwassen profs ineens voorgekauwd worden, precies zoals Booys voorganger Ten Hag het altijd gedaan had. Vreemd is dat. Of misschien juist wel Nederland ten voeten uit. Mensen die ondermaats presteren, valt in ons land immers nooit iets te verwijten. Of ze nou in de politiek zitten, bij een krant werken of tegen een leuke vergoeding hun kunsten mogen vertonen op een voetbalveld: het ligt altijd aan anderen!
Een keertje een wedstrijd verliezen, kan de beste overkomen. Het gaat mij vooral om de manier waarop. Waarom konden de spelers van Go Ahead Eagles het tegen de grote rivaal uit Olle wél twee keer opbrengen om tot het gaatje te gaan en in andere wedstrijden niet? Niet alleen scoorden ze bijna niet, in het uitoefenen van zelfkritiek blonken de heren evenmin uit. De Türüc’jes van deze wereld kunnen verschrikkelijk goed voetballen, het is alleen zo jammer dat hun trouwe supporters daar zelden of nooit van mochten meegenieten. Ze lieten het voorbije seizoen veel te weinig zien. Een heel seizoen geen pepernoot raken, maar wél doodleuk verkondigen dat ze de club verlaten, dat ze het hogerop willen zoeken. Want ja, voor de Jupiler League voelen de sterren zich te groot, voor dat inferieure niveau halen ze misnoegd hun fijne neusjes op. Zelfs bij iemand die onder de douche niet de naakte feiten onder ogen wil zien moet van de instelling van dat soort knapen toch spontaan de broek afzakken.
De verwende knulletjes komen er nog mee weg ook. Dat is het maffe van alles. Want wanneer de resultaten tegenzitten, belandt het hoofd van de trainer als eerste op het hakblok. Zo functioneren de mechanismen in het professionele voetbalcircus. Het lot van trainers ligt in handen (of in dit geval voeten…) van falende spelers. Én uiteraard ook van heren die iets moeten uitstippelen wat iets wegheeft van beleid. Deze machtige mannen in modieuze kostuums en – in dit geval – afzichtelijke roodgele stropdassen hebben de voetbalwijsheid in pacht, althans zolang het goed gaat. Zij zijn toch zeker degenen die trainers aanstellen. Misschien zouden zij zich zelf daarom ook eens goed achter de oren moeten krabben.
Voor al die potentiële toppers die Go Ahead Eagles via het fair play-klassement naar de Europa League hebben geloodst, zou ik een spiegel een wel heel passende beloning vinden. Een spiegel, ja! Daar kan iedereen dan mooi de hele zomer voor gaan staan, zichzelf eens diep in de ogen kijken en zich afvragen waarom anderen zoveel kansen hebben gemist… Levert meteen weer een aansprekend verhaalonderwerp op voor de Apeldoornse en Deventer editie van het Algemeen Dagblad.
RK