Een onverwacht en lief advies

Foto: ©Canva/Maximaal Sales

In de praatprogramma’s op TV komen herhaaldelijk collega columnisten aan tafel. Uit de gesprekken blijkt maar al te vaak dat deze schrijvers gevoelige mensen zijn.

Column door juffrouw Raadgever

Hun kijk op alle mogelijke onderwerpen verschilt nogal eens van de grote massa. Dat er dus vragen over de columns gesteld worden is vaak super interessant. Vooral om te horen hoe en waarom de columnist schrijft. Regelmatig komt het voor dat een hij/zij te herkennen is aan de wijze waarop deze schrijft en in welke setting het verhaal plaats vindt. Zo ook bij deze columniste. Ze vertelt hoe het schrijven van haar column soms tot stand komt. “Stel je voor, zegt ze tegen haar tafel genoten; vorige week, daar zat ik dan achter mijn PC. Het wou maar niet lukken de beginregels voor de column op papier te krijgen. Inmiddels had de knop om alles weer te wissen al aardig wat weggeveegd. Hij zag nog net niet roodgloeiend. Het kon weleens zijn dat er veel te veel in mijn hoofd zat en/of kritiek van een kennis zat me meer dwars dan ik wilde toegeven. Ik denk beide. En toen ging gelukkig de deurbel. Hoera, nu kon ik de column nog even uitstellen. Het was onze zoon die even langskwam om te kijken hoe het bij ons ging. Wat was ik blij hem even te zien. Tot zover de setting,” verklaart ze.

Het had niet lang geduurd of haar zoon had haar vragend aangekeken: zeg het maar Mam. Ik zie dat je wat dwars zit. Weet je, had ze gezegd, soms vraag ik me af of ik nu echt niet tegen kritiek kan. Eigenlijk dacht ik van wel. Hm, hij trok een bedenkelijk gezicht.” Tegen de presentator verduidelijkt ze: “Mijn columns beginnen vaak met eenzelfde setting. En nu blijken die kopjes koffie met de buurvrouw te veel te worden. Kritiek dus. Hoe dan dacht ik. Het gezelschap aan de tv-tafel begint te lachen.  Dan gaat ze verder: “Het was wel duidelijk, de kritiek gever las de columns niet helemaal. Wel jammer trouwens want zo miste deze wel het één en ander. Mijn columns gaan altijd wel over iets herkenbaars.” Dat had ze haar zoon dus ook verteld en hem uitgelegd dat deze kritiek eigenlijk iets zei over deze niét fan, toch? Kortom, het leek wel een rem te zetten op haar gedachten. Super lastig. Dan gaat ze verder “En hier zit ik nu. Serieus te klagen over iets waarover ik me voorgenomen had me er niets van aan te trekken.”  En toen was zoonlief met een geweldig advies gekomen. “Trek het je niet aan Mam, had hij gezegd, vraag jezelf eens af wié het zegt. Misschien lost dat iets op.” Zo lief. Toch had het hele gedoe geleid dat de eerstvolgende column zonder een gezellig bak koffie met een kennis of een buurvrouw was geschreven. Wel jammer want die ‘denkbeeldige’ gezelligheid heeft ook wel wat. Die koffie hou ik er geloof ik toch maar in.” besloot ze.

Iets in haar verhaal gaf me enige herkenning. En toen herinnerde ik me hoe ik ooit begonnen ben met mijn gedachten op papier te zetten. Voor in mijn eerste bundel columns staat; juffrouw Raadgever (de uil) kijkt mee in het leven van alledag en heeft daar zo haar bedenkingen bij. Als opmerkzame medeburger kan het zomaar gebeuren dat ze, zonder dat u het gevraagd heeft, een raadzaam idee op het scherm slingert. Zij put uit een aardige dosis opmerkzaamheid, herinneringen en ervaring maar ook heeft ze een dikke duim.

De Uil

Staat voor wijsheid

Heeft een breed gezichtsveld

Heeft een scherp gehoor

Is vaak s’ nachts actief

Mijn pseudoniem vergelijkt zichzelf dus met een uil die alles hoort en ziet. Kan ik het helpen dat ze altijd in dezelfde boom zit te koekeloeren.”

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever

Het bericht Een onverwacht en lief advies verscheen eerst op Harderwijk.

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen