Maar schijn bedriegt

De vele uren die er vroeger besteed werden aan surprises en gedichten maken staan nog vers in ons geheugen.

Column door juffrouw Raadgever

Toen kwamen we per dag uren en per week dagen te kort. Sinds de kinderen de deur uit zijn is er rond de vijfde december weinig spanning te beleven. Eigenlijk best wel jammer. En nu alweer de feestdagen in aangepaste stijl. Een uitgebreid Sinterklaasfeest zat er al jaren niet meer in. Tijdens de laatste keren dat ze het gevierd hebben bleek dat een leuke surprise maar door een paar familieleden echt gewaardeerd werd. Vooral de mannelijke helft bleek het altijd al een vervelende klus te vinden en bakte zich er vaak met een op het laatst in elkaar gewrocht knutselstuk vanaf. De ontvanger snapte meestal niet waar nu echt de lol zat. Er was zelfs uitleg voor nodig om er ook maar iets in te herkennen. Toen ze besloten om er maar mee te stoppen werd helemaal duidelijk dat, zeker de aanhang, nog nooit zo Sint gevierd had en er eigenlijk ook niet zo op zat te wachten. Iemand stelde toen voor om dan met kerst een cadeautje voor te elkaar kopen. Een aardigheidje voor iedereen. Onder de kerstboom heel veel pakjes dat zag er zo gezellig uit. Wild enthousiast bleek ook niemand te zijn. Ze zouden erover nadenken. Nu zijn ze inmiddels al een paar jaar verder. Dankzij corona bleef een beslissing uit. Met z’n allen kon en mocht het toch niet. En heel eerlijk, het lijkt erop dat iedereen het wel goed vindt zo. Helemaal niemand komt dan ook met een voorstel. En zo komt het onderwerp: wat doen we dit jaar, keurig voorbij en er gebeurt niks. Iedereen viert thuis zijn eigen Sinterklaas. Er wordt niemand extra uitgenodigd. En iedereen heeft thuis zijn eigen Kerst en niemand nodigt elkaar uit. Niks. Niets. Dus.

Tegenover mij zit ze nu stil voor zich uit te kijken. Haar gezicht is een groot vraagteken. Wat te doen. Mijn ‘raderen draaien’. Kan ik haar vertellen dat ze blij mag zijn dat ze het nog zolang door heeft kunnen laten gaan, maar dat ze echt de enige niet is waar het op een gegeven moment stopt. Het líjkt bij anderen altijd zoveel mooier en gezelliger. Maar schijn bedriegt. Vaak komt in de loop van de tijd de klad erin. De prachtig voorgestelde familiefeestjes in bladen en op TV zijn allemaal gespeeld. Eigenlijk zou ik haar wakker willen schreeuwen. Haar ideale dromen van iedereen bij elkaar gaat niet meer lukken. Dat heeft helemaal niets te maken met wél of niét iets voor elkaar doen maar gewoon het volwassen worden van kinderen. Hun aanhang heeft andere ideeën. Dan hoor ik haar zeggen:” Weet je. Wij hadden bedacht om voor elk gezin een leuk cadeaupakket te maken. Het leek ons een goed idee om voor elk gezin zo’n pizzabakoventje te kopen. Alle ingrediënten en een boekje met recepten en een drankje erbij. We zouden er dan wel even mee bezig zijn. Maar goed toch leuk in deze tijd. Maar toen we de volgende morgen aan het ontbijt zaten zegt manlief hardop wat ik ook al bedacht heb. Laat maar zitten. Punt. Toen ik hem aankeek begreep ik direct wat hij bedoelde. Laat hen nu maar eens iets verzinnen. Zij zijn aan de beurt. Hoe vaak hebben we al iets bedacht. Het is goed zo. Dus vieren wij ook dit jaar samen sint en kerst dat scheelt aanmerkelijk in de boodschappen. En wat vind jij, veel feestvreugde is er bij de winkels ook niet te beleven. Geen sint en piet versieringen te bespeuren of wel dan. Klaar.” Ze kijkt op haar polshorloge en staat op. Het is duidelijk, wat ik ook ga zeggen, zij is eruit. Misschien heeft het haar geholpen om het eens hardop te zeggen wat haar dwars zit. Soms lucht het op. En ik? Ik heb gelukkig twee oren. Er wordt van mij geen oplossing verwacht. Ik krijg nog net de kans om haar te zeggen dat ik het helemaal snap wat ze bedoelt. Ze is vooral teleurgesteld in haar verwachtingen. Het is zoals het is en corona werkt ook niet echt mee.

Ik laat haar uit. Als ik de deur al bijna dicht heb hoor ik haar nog roepen: “Oh ja, aanstaande zondag is het alweer eerste Advent. Je mag je verlichte ster weer hangen.” Slingerend fietst ze, nog even naar me zwaaiend, de hoek om. Daar heeft ze een punt. Straks maar gelijk even kijken of het lampje het nog doet.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever