Braziliaans dagboek, dia 3

Braziliaans dagboek, dia 3

Vrijdag 21 maart: onthaasten puur in Pipa

Die ME’er die me gisteravond fouilleerde bij binnenkomst van het stadion van ABC, vormde tot dusverre eigenlijk de uitzondering op de regel. Verder kom ik hier alleen maar aardige mensen tegen.Vriendelijk. Vrolijk. Goedlachs. Een groter contrast met het chagrijn en oeverloze gezeur waarmee we in Nederland dag in dag uit worden geconfronteerd, is nauwelijks denkbaar. Misschien had het als een Teenage Ninja Turtle verklede lid van de oproerpolitie wel Nederlandse voorouders. Het zou me niets verbazen gezien de nogal onfastoenlijke wijze waarop hij meende tegen me tekeer te moeten gaan. Afgaande op de uitmuntende kwaliteit van het afblaffen kon de goede man ook maar zo een afstammeling van een Duitser zijn die na de Tweede Oorlog zijn heil vond in Zuid-Amerika. Daar schijnen in dit land ook vrij veel nazaten van rond te lopen. Ik sluit helemaal niets uit.

Gelukkig schold de plichtsgetrouwe ordebewaarder in onvervalst Portugees. En die taal ben ik helaas niet machtig. Of gelukkig misschien wel, in deze enigszins benarde situatie. In het Spaans kan ik me redelijk redden, het gebrabbel dat ontstond aan de westzijde van het Iberisch schiereiland kan ik daarentegen niet altijd even goed doorgronden. Ik geniet inmiddels alweer voor de vierde keer het voorrecht de gastvrijheid van de regio Natal te mogen proeven, mijn kennis van de Portugese taal blijft bijna even belabberd als de ontwikkeling van een talenknobbel bij het merendeel van de mensen die ik hier ontmoet. Maar dat wat de ME’er me probeerde duidelijk te maken niet al te vriendelijk was, is me wel duidelijk geworden. Dit in tegenstelling tot wat ik dan zou moeten hebben misdaan. Voor het geval voetbalfans standaard een dergelijk gastvrije ontvangst wacht, dan kan het van de zomer nog weleens gezellig worden tijdens de Mondial… 

Zo verbaas ik me er constant over dat slechts weinig Brazilianen een woordje over de grens spreken. Zelfs in hotels en eetgelegenheden blijft het behelpen. Onze buggychauffeur lichtte zijn capriolen gisteren uitgebreid toe. Maar wat hij precies bedoelde, werd me in de meeste gevallen niet geheel duidelijk. En ik heb het idee dat voor mijn medepassagiers hetzelfde gold. Ik knikte daarom maar beleefd. Dat staat wel zo netjes. 

Met Octavio, de taxichauffeur die me later naar Natal bracht en ophaalde, kon ik wel in het Engels en Spaans communiceren. Zoiets verschaft dan meteen een heleboel duidelijkheid. Behalve over de aanstaande wereldtitel van de Goddelijke Kanaries, waarover geen enkele Braziliaan twijfelt, praatte de sympasthieke chauffeur me tevens bij over de vleesprijzen, de potentie verhogende werking van noten en zijn favoriete zangeres.

De kans om vandaag in groepsverband nieuwe, spraakmakende mensen te leren kennen, laat ik schieten. De groep, voor het merendeel mensen die gelieerd zijn aan reisorganisaties, gaan enkele hotels in de omgeving bekijken. Aangezien ik daar niet echt belang bij heb, beleef ik enkele genoeglijke uurtjes in het fraaie zwembad van hotel Sombra y agua fresca. De zon heeft er ouderwets zin in. Ik moet zodoende goed uitkijken dat ik me niet levend laat grillen. Gelukkig weet de schaduw van de omringende palmbomen brandschade en uitdroging te voorkomen. 

Als het een beetje meezit, weet ik voordat we zondag naar Ponta Negra vertrekken ook eindelijk mijn kamer en de receptie te vinden. De huisjes waarin de hoteldirectie haar gasten onderbrengt bevinden zich namelijk in een verraderlijke doolhof. Meer dan 40 uur na aankomst blijft het nog altijd behoorlijk zoeken. Het kost de nodige moeite om in een keer goed te lopen… 

Het centrum van Pipa is makkelijker vindbaar. Het hotel ligt aan de rand van het dorp. De bocht om, een hobbelig zandpad uitlopen en je staat midden op de Avenida Baia dos Golfinhos. De gezellige hoofdstraat snijdt als een levendige lijn door Pipa heen. Het rustieke vissersplaatsje staat te boek als een plek bij uitstek om te onthaasten. Het is een pleisterplaats voor hippies en surfers. Plukjes toeristen, in hoofdzaak Brazilianen, flaneren over de klinkers. De Avenida Baia dos Golfinhos kent een hoge dichtheid aan restaurantjes, souvenirshops en kleine supermercados. Taxi’s dragen het logo van de FIFA World Cup Brasil op hun deuren. 

Dat het voetbalfeest zijn schaduw vooruitwerpt, werkt verkoelend bij zoveel zonneschijn. In deze oase van rust raakt niemand gauw in de war. WK-toeristen die de regio Natal als uitvalsbasis kiezen, zullen daar geen moment spijt van krijgen.

En alsof het nog niet warm genoeg is, heeft de schoonmaakploeg van het hotel maar een deken op mijn bed gelegd. Hoef ik komende nacht tenminste geen kou te lijden. Een hele geruststelling.