De Hollandse school
Als ik zeg dat het Nederlands elftal mij bijzonder aangenaam heeft verrast, dan druk ik het zwakjes uit. Na de galavoorstelling tegen Spanje kunnen alle WK-poules waar ik aan deelneem meteen de prullenbak in. Hans Kraay junior was eigenlijk de enige die ontbrak, die de feestvreugde nóg groter had kunnen maken. Enkel een afsluitende wedstrijdanalyse van Hansie Hansie met Louis van Gaal had naar mijn bescheiden mening een historische voetbalavond in Salvador de Bahia nóg spraakmakender kunnen maken.
De nababbel van de winnende bondscoach met Jack van Gelder bevatte duidelijk minder brille, hoe zeer Jack zijn best ook deed om de kritische vragensteller uit te hangen. Maar eerlijk is eerlijk, kritische vragen mochten ditmaal achterwege blijven. Het aantal pluspunten aan Nederlandse kant oversteeg het aantal minpunten ruimschoots. Hoewel het daar aanvankelijk alles behalve naar uitzag, zo eerlijk moeten we dan ook wel weer zijn.
Dat Nederland misschien tegen zijn natuur in speelde, kan natuurlijk niet los worden gezien van het surplus aan kwaliteiten bij de tegenstander. Spanje proberen het voetballen te beletten is helemaal geen verkeerde gedachte. Blind aanvallen tegen de wereldkampioen staat nou eenmaal gelijk aan zelfmoord. Gedoseerd en mét Blind opkomen bleek daarentegen het beproefde recept. René van der Gijp sloeg aan tafel bij ‘VI Oranje’ de spijker op de kop. Zoals Oranje de titelverdediger bestreed was ‘de overtreffende trap van dodelijk in de afwerking’.
De kinderlijk eenvoudige wijze waarop Bruno Martins Indi halverwege de eerste helft zonder tegenstander in zijn nabijheid de bal van zijn voet liet springen en een tegenaanval van Diego Costa inleidde, werd door de vingers gezien. Al bracht het bestaande tekortkomingen wél bijzonder pijnlijk aan het licht.
De strategie van strateeg Van Gaal slaagde wonderwel. Vrijdag de dertiende werd een geluksdag voor het Nederlands elftal die zijn weerga niet kent. Het zat Oranje geenszins tegen. Ondanks dat de Nederlandse defensie gaatjes toestond, heeft ze goed beschouwd nauwelijks iets weggegeven. Want hoeveel kansen heeft Spanje in eerste helft nou helemaal gehad? Eigenlijk maar eentje, die van Silva kort voor Van Persies gelijkmaker. Met een cruciale redding voorkwam Jasper Cillessen de 2-0. Die Spaanse penalty mag je geen kans noemen, dat was een cadeautje van il signore Rizzoli. Ja, de Spanjaarden hadden voor rust duidelijk meer balbezit. Maar waar leidde dat toe? Nergens.
De weergaloze tweede helft mag je dan weer een schoolvoorbeeld noemen van hoe opportunistisch de voetballerij functioneert. Wat nou Hollandse school? Het vooraf alom betwijfelde 5-3-2 systeem bleek een gouden greep van Van Gaal. Over het gemis van Kevin Strootman sprak naderhand niemand meer. Oranjes nieuwe zakelijkheid rendeerde optimaal. Uitblinker Arjen Robben kon zichzelf zelfs de nodige frivoliteiten veroorloven.
In de aanloop naar de reprise van de WK-finale van vier jaar geleden kwam de schoppartij van Johannesburg veelvuldig ter sprake in allerlei bespiegelingen. Voor mijn part had Nigel de Jong die Xabi Alonso z’n hoofd er af geschopt. Wat zeuren we toch altijd in Nederland? Alsof die Spanjaarden zelf van die lieverdjes zijn. Bij een wereldkampioenschap draait alles om het resultaat. Alleen de eerste plaats telt. Ik hoor nooit eens iemand over hoe het alom bewierookte Brazilië in 1994 of in 2002 de wereldtitel in de wacht sleepte. Alsof dat iets met sambavoetbal te maken had.
Een inventieve verslaggever van De Stentor verzon gisteren zeven redenen waarom het Nederlands elftal wel wereldkampioen kan worden. Wie verbanden legt tussen het WK voetbal en het Eurovisie Songfestival, bewijst dat niet alleen het niveau van het Nederlandse voetbal steeds bedroevender vormen is gaan aannemen.
Maar is die journalist nou zó dom? Of is nou toch de bondscoach zó slim?
Rob Kruitbosch
Voor de doelpunten Nederlands Elftal tegen Spanje klik hier
