Uit de schaduw
Tijdens het FIFA World Youth Championship van 2005 maakte het Nederlandse publiek voor het eerst kennis met het kleine mannetje dat sindsdien uitgroeide tot de misschien wel beste voetballer aller tijden. Ik had het voorrecht om hem bij dat wereldkampioenschap voor voetballers tot 20 jaar twee keer in levende lijve te mogen bewonderen: tijdens de kwartfinale in Enschede tegen Spanje en in de eindstrijd in de Utrechtse Galgenwaard tegen Nigeria.
Zijn roep was hem al vooruit gesneld. Op de frêle schouders van het groeibriljantje van FC Barcelona lag de loden last om zijn land Argentinië naar een vijfde wereldtitel in de leeftijdsklasse tot 20 jaar te leiden. Het pas zeventienjarige ventje leek er nou niet bepaald onder gebukt te gaan. Wat heet. Schijnbaar onbevangen nam hij zijn ploeg op sleeptouw richting wereldtitel, blonk elke wedstrijd uit en kroonde zich met zes doelpunten tot topscorer van het toernooi. De klasse druipte er destijds al vanaf. Ondanks dat het uiterst behendige en dynamische dribbelaartje de kleinste op het veld was, had zelfs een blinde kunnen zien dat deze Lionel Messi, want zo heette hij, een hele grote zou worden.
Het opdondertje uit Rosario won in de tussenliggende negen jaren bijna alles wat er te winnen viel. Zowel individueel als met zijn club schoot hij een prijzenkast van ongekende afmetingen vol. Wie vier keer verkozen wordt tot Wereldvoetballer van het jaar, alle denkbare doelpuntenrecords verpulvert, drie keer de Champions League wint, twee keer de wereldbeker voor clubteams verovert en zes keer kampioen van Spanje wordt, die kan wel wat, zou je zo zeggen. En dan som ik slechts de belangrijkste prijzen op die Messi tot dusverre in Catalaanse dienst in de wacht sleepte. Zijn erelijst als clubspeler is werkelijk ongekend.
Tijdens de eerste competitiewedstrijd van het zojuist afgelopen seizoen zag ik hem andermaal live aan het werk. De bewuste achttiende augustus zat ik toevallig in Camp Nou bij de ouverture van de Spaanse Primera División. Ik viel werkelijk met de neus in de boter. Het was echt smullen geblazen. Barcelona – Levente 7-0! Met twee goals leverde de grote, kleine meester zijn geheel eigen bijdrage aan de voetbalshow. Messi wervelde, kreeg 73.812 toeschouwers op de banken. Zoals zo vaak de afgelopen jaren. Messi was niet te stoppen. Door niets en niemand.
De maanden die volgden verliepen minder voorspoedig. De machine haperde enigszins. Atletico Madrid versperde Barça de weg naar zowel de Champions League als de Spaanse titel. Een en ander hing samen met de fysieke gesteldheid van de Argentijnse sterspeler. Allerlei kleine pijntjes kwelden hem. De lichamelijke ongemakken bewezen dat zelfs Messi gewoon een mens van vlees en bloed is. De wervelwind die voordien non-stop voortraasde, moest vaker geblesseerd toekijken dan hem lief was. Aan de vanzelfsprekendheid waarmee hij jaar in jaar uit tegenstanders tot waanzin dreef en haast achteloos aan de lopende band goal na goal fabriceerde, kwam ineens een einde, zo leek het. De aangeslagen krijger werkte ogenschijnlijk plichtmatig zijn wedstrijdjes af. Zonder spelvreugde sjokte hij bij tijd en wijle over het veld. ‘Slechts’ 28 doelpunten in 31 Liga-duels kon Barcelona’s all-time topscorer bijschrijven op zijn conto. In vergelijking met zijn 46 treffers uit het voetbaljaar 2012-2013 en de 50 uit het seizoen daarvoor, inderdaad iets minder buitenaards…
Op 24 juni viert hij zijn 27e verjaardag. In het shirt Argentinië valt voor Messi nog voldoende te vieren. Het WK kan hem definitief onsterfelijk maken. Velen dichten hem reeds langer een goddelijke status toe, in eigen land moet hij eerst afrekenen met de oppergod: Diego Armando Maradona. Wat Maradona in het albiceleste wel voor elkaar kreeg, ontbreekt vooralsnog op Messi’s conduitestaat. Pas wanneer hij de Argentijnen naar de wereldtitel schiet treedt Messi definitief uit de schaduw van zijn illustere landgenoot. Pas dan mag hij zich met recht de allergrootste voetballer uit de geschiedenis noemen. Niet eerder.
Rob Kruitbosch
Klik Hier voor Alle Standen en Uitslagen