Sluipmoordenaars
Winnende coaches hebben altijd gelijk, die mogen in de regel niet worden tegengesproken. Nou duldt Louis van Gaal sowieso geen tegenspraak en bovendien heeft Lous van Gaal altijd gelijk, de resultaten spreken op dit WK ook duidelijk in het voordeel van de toekomstige manager van Manchester United.
Dat de bondscoach plotseling Dirk Kuijt uit de hoge hoed toverde en een plaats toebedeelde in zijn basiselftal tegen Chili moet toch zijn ingegeven door een zekere angst voor de tegenstander. Blijkbaar was Van Gaal vooraf niet helemaal zeker van zijn zaak. Tegen Spanje stelde hij zijn ploeg al nadrukkelijk in op het tegenhouden van de tegenstander, tegen de imponerende Chilenen bouwde hij opnieuw extra zekerheid in.
De onvermoeibare Katwijker moest de Chileense back Isla beletten op te stomen naar de achterlijn. Van Gaal wilde begrijpelijkerwijs niet onder de voet gelopen worden, zoals de Spanjaarden vijf dagen voordien was overkomen. Stoorzender Kuijt was de eerst aangewezen man om de aanvoer vanaf de Chileense rechterflank te ontregelen. De tactische zet van Van Gaal pakte wonderwel goed uit. Het bleek wederom de sleutel naar succes. Chili liep zich stuk op Oranjes defensieve blok, Nederland gaf geen krimp en bovenal nauwelijks kansen weg.
Naarmate de minuten in de tweede helft in Nederlands voordeel wegtikten werd de passing bij de alom geprezen Chilenen onzuiverder, en toen de ruimtes kwamen was het weer bingo! Oranje sloeg genadeloos toe. Als volleerde sluipmoordenaars. Resultaatvoetbal, countervoetbal, reactievoetbal. Het is maar hoe je het wilt noemen. Effectiever dan effectief. Plus twee gouden wissels. Volgens Arjen Robben beschikt Van Gaal over een gouden pik. Wie durft zowel Robben als Van Gaal na gisteravond nog tegen te spreken?
Voor de schoonheidsprijs komt het Nederlands elftal op dit toernooi niet in aanmerking, dat staat na drie groepsduels wel vast. “Deze wedstrijd is niet per se een reclamespot”, sprak NOS-commentator Frank Snoeks aan het eind van de eerste helft duidelijke taal.
Youri Mulder noemde het halverwege zelfs catenaccio. Bij de VRT ging vader Jan nog een stapje verder in zijn oordeel. “Het is puur betonvoetbal. Ik vind dat je je daarvoor moet schamen”, klaagde de oude romanticus. Tja, romantici zullen inderdaad vol afgrijzen kijken naar hoe dit Oranje zich op dit WK van zijn tegenstanders ontdoet. ‘Super effectief, on-Nederlands’, vond oud-bondscoach Bert van Marwijk, in 2010 een veel bekritiseerd WK-finalist in Zuid-Afrika. “Het is niet het voetbal dat iedereen graag ziet, maar het is winnend voetbal”, bracht Frank Snoeks Oranjes nieuwe zakelijkheid misschien wel het meest treffend onder woorden.
Rasoptimisten nemen na de zege van gisteren zelfs al voorzichtig het W-woord in de mond. Typisch Nederlands? Of moeten we inmiddels toch voorzichtig met z’n allen gaan geloven dat dit Nederlands elftal het wel eens heel ver kan schoppen op dit toernooi. Hoe het ook zij, Van Gaals systeem slaat aan. Oranje kan tijdens de komende wedstrijd(en) rustig blijven afwachten – om vervolgens genadeloos toe te slaan… –, het kan zich niet meer verstoppen. De wereld houdt vanaf nu nadrukkelijk rekening met Nederland. Hoe je het wendt of keert, via Fortaleza, Salvador en São Paulo wordt de marsroute naar Maracanã ingezet.
Vergeet gewoon die afgrijselijke schoonheidprijs eens. Zet de wereldkampioenen van de afgelopen drie decennia maar eens op een rijtje: 1982 Italië, 1986 Argentinië, 1990 West-Duitsland, 1994 Brazilië, 1998 Frankrijk, 2002 Brazilië, 2006 Italië, 2010 Spanje. Mag ik dan misschien constateren dat afgezien van Maradona in ’86, de Spanjaarden vier jaar geleden en in mindere mate Zidane c.s. in ’98 niemand de kampioenen in de eerste plaats zal herinneren om het oogstrelende voetbal dat zij speelden?
Rob Kruitbosch